Aspecten van de occulte filosofie - Theosofisch Genootschap ...

154 ASPECTEN VAN DE OCCULTE FILOSOFIE
scharen en menigten in slaap. Elk van deze monaden is in haar kern goddelijk,
maar manifesteert zich niettemin als stof. Dit zijn eenvoudige
gedachten maar vormen toch een verheven leer. Men kan dus niet zeggen
dat de stof in wezen slecht is. Ze is alleen minder volmaakt geëvolueerd of
ontplooid dan wat door ons geest en de door de goden bewoonde geestelijke
gebieden worden genoemd.
De hele waarheid is feitelijk heel eenvoudig, maar mensen raken juist
door die eenvoud erover in verwarring. De gedachten van westerlingen
zijn verminkt door de leer dat er een oneindige geest bestaat, een individu,
oneindig, zonder lichaam, lichaamsdelen of hartstochten, zonder
eigenschappen welke dan ook, en dat die niettemin afgescheiden is, los
staat van de dingen die deze geest schept – een volmaakte nachtmerrie
van ideeën die door en door onlogisch en onhoudbaar zijn.
Al is het dus volkomen juist te zeggen dat het kwaad, zelfs kosmisch
kwaad, zoals wij mensen erover spreken, onvolmaaktheid is, onvolmaaktheid
in groei – onvolmaakte wezens die in een onvolmaakte toestand
leven als gevolg van hun onvolmaakte evolutionaire ontplooiing, van hun
onvolmaakte ontwikkeling – wat aan onvolmaakte mensen voortdurend
hoop geeft om zich te verbeteren, dan betekent dat niet, dat onvolmaakte
dingen of wezens in essentie goed zijn. Ik kan niet een slechte daad
begaan en mijn verstand wijsmaken dat de essentie van de daad goddelijk
is en dat ik dus niets verkeerds heb gedaan omdat er geen kwaad in het
heelal bestaat. Waar ik op probeer te wijzen is dat manifestatie neerkomt
op een vermenging van tegengestelden; anders zou er geen manifestatie
kunnen zijn, wat wil zeggen beperkingen van ontplooiing van allerlei
aard. Maar let ook hierop: het is zonder meer dwaas als iemand aanvaardt
en gelooft dat één kant van het heelal uit ontelbare hiërarchieën van
schitterende en stralende goden bestaat, die onze voorouders zijn, de
geestelijke wortels waaraan wij onze hogere delen ontlenen en dat, op
grond van de wet van contrasten, de andere kant van de natuur de goede
kant niet in evenwicht houdt of steunt. Ik bedoel met andere woorden dat
er kwade krachten in het heelal bestaan, slechte krachten: niet absoluut
slecht, niet essentieel slecht, niet buiten de schoot van het volslagen goddelijke,
maar door hun betrekkelijk grote onvolmaaktheid zijn ze bepaald
slecht voor de mensheid en voor andere wezens die zich min of meer op
onze sport van de levensladder bevinden. Verder zijn er, om dezelfde
reden, plaatsen in het heelal die voor ons slecht zijn; dat zijn ware hellen,
echter niet in de christelijke betekenis van het woord, maar bollen die zo