Aspecten van de occulte filosofie - Theosofisch Genootschap ...

NIET MIJN WIL, MAAR DE UWE GESCHIEDE
Een menselijk hart dat heeft geleden staat open, en is gereed en ontvankelijk
voor het licht dat ieder mens verlicht die ter wereld komt.
Gelukkig is het menselijk hart niet van steen, het heeft niet de structuur
van diamant, maar toch, hoe vaak kijken we niet met achterdocht naar de
engelen van erbarmen die aan onze deur kloppen, terwijl deze engelen
van mededogen juist die krachten in het menselijk leven zijn die de kanalen
van het hart en van het inzicht openen. Hoe dikwijls hebben we de
goden afgewezen die in de vermomming van verdriet tot ons kwamen?
Hoe vaak beseffen we dat die dingen die ons het diepst treffen onze beste
vrienden zijn?
Ziet u niet dat, hoe ons leven ook is, elke wending van het lot een deur
is die zich opent en dat voor ons de verheven poort altijd die deur is die,
als we haar bij het naderen zien opengaan, ons naar het pad van smart
schijnt te voeren. Hoe vreemd en toch prachtig is deze paradox, dat we
door lijden het snelst leren en van de wateren van de diepste waarheid
drinken.
Sta hier eens een ogenblik bij stil en breng deze gedachten in verband
met het christelijke gezegde: Niet mijn wil, maar de uwe geschiede: niet
de wil van de gewone, domme, zelfzuchtige, schipperende en dwaze mens
die bijna ieder van ons is, maar de wil, de inspiratie voor de lagere mens,
van de innerlijke godheid die ons voortdurend leidt, aanspoort en tot
handelen aanzet. Ik vind die uitspraak een van de mooiste van alles wat
het menselijk denken heeft voortgebracht en ze is sinds onheuglijke tijden
in alle grote wereldreligies onderwezen.
Het licht van de geest komt tot die mens die bereid is en de wil heeft
het te ontvangen en wordt buitengesloten door die mens die het wil weigeren.
Daarom niet mijn wil, maar de fluisterende wijsheid en het leven
van de godheid, van wie wij, elk van ons, een individuele straal of vonk
zijn. Hoe zou onze wereld er nu uitzien als de mens deze wonderlijke leer
van de avatåra Jezus zonder meer had aanvaard, in plaats van er alleen
eenmaal per week naar te luisteren als een gedachte die misschien enige
religieuze emotie oproept maar nooit, behalve door de weinigen, als een
gedragsregel is aanvaard; en ze werd als een gedragsregel gegeven. Er
bestaat geen mooiere regel in het denken van de mens, geen regel zo