Aspecten van de occulte filosofie - Theosofisch Genootschap ...

APEN, MENSAPEN EN DE VROEGE MENS
In de zeer oude en heel interessante heldendichten van de hindoes zoals
het Råmåya .na lezen we dat de zogenaamde mensapen – en verwar alstublieft
de gewone apen niet met de mensapen, want die zijn niet aan elkaar
gelijk – bijna of evenzo intelligent waren als de mens. Volgens het verhaal
konden ze praten, vormden ze legers en vochten ze in de grote epische
oorlog van India, net zoals de mensen. Ze hadden eigen regeringen en
kennelijk wetstelsels. Daarom moeten we de mensapen uit het grote
hindoeheldendicht zien als iets meer dan de mensapen die we nu kennen.
Als we weetgierig zijn aangelegd, vragen we ons natuurlijk af waarom dat
zo is. Mensapen van nu doen zulke dingen niet.
Het voor de hand liggende antwoord is dat de mensapen uit dat verre
verleden, de tijd van Atlantis vóór het vijfde wortelras zelfstandig was
geworden, geen mensapen waren zoals wij die nu kennen, want mensapen
hebben nu geen regeringen zoals die van mensen. Ze vormen geen
legers en strijden niet volgens de gebruikelijke gevechtsregels. Ze wisselen
geen geschreven berichten uit zoals mensen nu doen en toen deden.
De enige conclusie die we kunnen trekken is dat de mensapen beschreven
in een groot episch dichtwerk als het Indiase Råmåya .na bijna menselijke
wezens waren.
Door biologisch onderzoek weten we nu dat mensapen er bij de
geboorte meer als mens uitzien dan als ze sterven – van ouderdom doodgaan
bedoel ik natuurlijk. Met andere woorden, mensapen schijnen dierlijker
te worden naarmate ze vanaf hun eerste jeugd tot volwassen aap
opgroeien. En volgens alle bij specialisten bekende wetten uit de wetenschappelijke
denkwereld zou dit overeenkomstig de recapitulatietheorie
erop wijzen dat er in het verre verleden een tijd is geweest waarin de
mensapen een veel menselijker uiterlijk hadden dan nu. En dat is precies
onze leer: toen de mensapen voor het eerst ontstonden of tot belichaming
kwamen, gingen ze zo intiem met hun menselijke halfouders om dat ze als
kinderen, voornamelijk door imitatie, navolging of door iets anders, deelnamen
aan wat hun menselijke halfouder deed, voelde en dacht. Anders
gezegd, de mensapen van toen waren veel menselijker dan nu. Dit wijst
op degeneratie in verstandelijk en psychisch opzicht, geheel in overeenstemming
met onze theosofische leringen dat alle dieren op weg zijn om