Aspecten van de occulte filosofie - Theosofisch Genootschap ...

DE VIER DIEREN UIT HET BOEK OPENBARING 117
uit neoplatonische of neopythagorische bronnen, kenden de eerste christenen
aan de vier ‘dieren’ van de Apocalyps en aan de schrijvers van de
vier evangeliën dezelfde betekenis toe, namelijk de mens, de leeuw, de
stier en de arend, die de hindoes gaven aan hun vier lokapåla’s of bewakers
van de werelden, ook de vier mahåråja’s genoemd; eerlijkheidshalve moet
worden gezegd dat de hindoe-opvatting zelfs nu nog onvergelijkelijk veel
grootser is en meer doordrongen van geestelijke mystiek dan het sterk
antropomorfe beeld dat in het bijbelboek Openbaring wordt gegeven.
Deze vier mahåråja’s of vier lokapåla’s waren volgens de exoterische verklaring
respectievelijk gesitueerd in het noorden, het oosten, het zuiden
en het westen; vandaar dat zij die de innerlijke betekenis niet begrepen,
de lokapåla’s de wachters van de vier windstreken noemden. Het volk
aanvaardde het kaf van de verklaring en liet het koren, de kern van de
waarheid liggen.
De natuur wordt geestelijk voortgebracht en geestelijk bestuurd of
beheerd, voorzover de goddelijke wet op deze stoffelijke aarde daarvoor
de gelegenheid krijgt, en beheert in de lagere graden van de hiërarchieën,
waaruit dag en nacht de afgrijselijke kreten van de wilsconflicten naar de
hemel opstijgen, de zaken van de mensen voorzover de goddelijke wet dat
toelaat, in vier fasen: de geboorte of het begin, technisch het noorden
genoemd, de goddelijke geboorte; de adolescentie of de zonsopgang,
technisch het oosten genoemd; de volle rijpheid van geest en kracht als
mens, technisch het zuiden genoemd en beheerd door de heer van de
dood, Yama; en de vierde, het westen, het land van de schaduwen of het
land van de grote overgang – zo aangeduid door de Egyptenaren, de
Perzen, Babyloniërs en Hindoes, de Grieken en de Amerikaanse
Roodhuiden, feitelijk overal op de wereld.
Ook de Ouden vierden vier heilige jaargetijden in de rondgang van
het jaar: de winterzonnestilstand en de lentenachtevening, de zomerzonnestilstand
en de herfstnachtevening. Eerst komt de grote geboorte, de
winter – de geboorte van de zon die zijn lichtkrachten herwint als zijn reis
naar het zuiden voorbij is en zijn terugreis naar het noorden aanvangt.
Dit wordt de grote geboorte genoemd. Daarna komt de adolescentie bij
de lentenachtevening, als de wetten van het leven en het licht beginnen
met hun magische werk op aarde. Bomen gaan uitlopen, bloemen ontluiken,
de natuur begint te zingen nu nieuwe levenselementen door haar
aderen vloeien. In de zomer komt de grote verzoeking of de grote
beproeving, die de mens altijd ondergaat in zijn volle wasdom als hij vol-