—–Rudolf Steiner Het esoterische christendom - Uitgeverij Christofoor

gebeurtenis, centraal voor de gehele ontwikkeling van de mensheid.
Vanaf het moment dat Christus zich door zijn dood en
opstanding met de aarde had verbonden, kon ieder mens met
Christus in verbinding komen en daardoor zijn eigen wezenskern
(het hogere Ik) leren kennen. Zonder de oVerdaad van Christus
en zonder hem in die daad te volgen, kon de mens volgens Steiner
niet in vrijheid tot zijn ware menselijke wezen komen.
De apostel Paulus was in de visie van Steiner het grote voorbeeld.
Zijn ontmoeting met Christus voor de poort van Damascus
– Paulus heette toen nog Saulus – bracht een radicale wending
in zijn leven. De leer die hij voorheen had bestreden, zou hij
vanaf dat moment gaan verbreiden. Volgens Steiner kon elk
mens zijn eigen ‘Damascus-ervaring’ hebben. Met name in de
twintigste eeuw, zo voorspelde hij in 1910, zouden meer en meer
mensen zo’n ervaring hebben. In zijn antroposofische terminologie
noemde hij dat de ontmoeting met de ‘etherische Christus’.
De moeilijkheden met de theosofische beweging ontstonden,
toen leidende personen in die beweging, met name Annie Besant
en Charles Leadbeater, in de toen nog jonge Jiddu Krishnamurti
de wederkomende Christus zagen. Krishnamurti zou de nieuwe
‘wereldleraar’ worden, door hem heen zou Christus spreken. In
feite spraken zij van een tweede fysieke incarnatie van Christus,
die de theosofische leer zou gaan verspreiden. Rudolf Steiner kon
met deze visie niet instemmen, omdat hij de fysieke incarnatie
van Christus in het lichaam van Jezus van Nazareth als eenmalig
beschouwde. Christus bevond zich na de opstanding en de hemelvaart
in de geestelijke wereld, en was daar met name werkzaam
in het gebied dat direct aan de fysieke wereld grenst: de
etherische wereld. De proclamatie van een ‘wedergekeerde’
fysieke Christus zou de oriëntatie op de ‘etherische’ Christus
blokkeren en daarmee de ervaring van diens werkzaamheid bemoeilijken.
Volgens Steiner zou de gedachte aan een tweede
fysieke incarnatie van Christus de aandacht afleiden van de geestelijke
werkzaamheid van Christus, die zich in de twintigste eeuw
versterkt zou manifesteren.
Van 10 tot 12 januari 1910 onderging Krishnamurti in Adyar
217