Inspirasie - Weebly

: Haantjie kraai op ‘n ander se werf.
Geen hoender haantjie se vere het hier gewaai nie. Net een van my verbeeldingsvlugte.
Dit is 16h30 Vrydagmiddag. Ek slaak ‘n sug van verligting terwyl ek my kantoordeur agter
my toe klik. Dit is my naweek af en ek sien baie uit na ‘n rustige naweek by die huis. Van
stilte, rus en vrede. Ek doen gou eers by ‘n paar winkels
aan om die nodige te kry en vat dan die pad na my klein
Mykonos styl huisie aan die onderpunt van die
doodloopstraat net betyds om die bure te sien vertrek
met al hul kampeertoerusting gepak op die dak rooster
van hulle 4x4 aangedrewe Jeep. My beker loop oor. Ek
kan die stilte proe. Ek parkeer my klein sportmotortjie
onder die veranda langs die huis en met my aankope
huppel ek na my voordeur.. Ek stap my huisie binne en
kyk rond. Ek is trots op wat ek sien. Hard gewerk
hiervoor en nou kan ek dit met genoegdoening geniet,
Nadat ek vir my ‘n ligte slaaitjie aanmekaar geslaan het
stap ek met ‘n glasie wit wyn na my sitkamer toe en vlei
my voor my televisie op my wol mat neer tot ek moeg
gekyk is en opstaan om in ‘n heerlike skuimbad te gaan ontspan en dan gaan kennis maak
met my wagtende bed en slaap tot die son my wakker maak.
Ek skrik wakker van ‘n vreeslike lawaai reg onder my kamervenster. Daar is dit weer.
Kokkeldoedeldooooooh. My oog vang die wekker op my bedkassie. 05.00. Dit is nog
donker buite. Kokkeldoedeldoooooh raas die vervlakste ding weer hier buite en skielik
tref dit my. My nagmerrie. Die bure se kapokhaantjie wat al weer koning kraai hier op my
werf. In al my opgewondenheid oor my lekker naweek het ek skoon vergeet van Haantjie,
wat al ‘n geruime tyd my lewe versuur. Die geklaery het nog altyd om dowe ore geval. Ek
vlieg uit die bed uit en nael op die deur af en gaan na buite met die tuinpaadjie af om die
dierasie te verwilder, maar in my haastigheid het ek skoon vergeet om my pantoffels aan
te trek en trap reg in die slagyster in die middel van my tuinpaadjie. Dit peul warm deur
my tone en ek los ‘n gil wat my misnoeë duidelik laat hoor. Ek gryp na van die klippies wat
in my tuinpaadjie lê en peper die verestoffer onder klippe en hy verdwyn die werf uit. Ek
is nou helder wakker en boos. Vreeslik boos. ‘n Koppie
boeretroos kon my nie tot bedaring bring nie. Wraak
gedagtes stoom deur my woedende gemoed en besluit om
maar eers die bewyse van my hoender jag tussen my tone te
gaan was.
Die res van die dag verloop heel rustig, dat ek skoon vergeet
van my onderonsie met hoender se kind tot ek teen 16h00
weer wreed ontnugter word. Ek staan met hartseer en
verslaenheid en staar na wat eens my prag groente tuintjie