Oktober 2008 - OKRA Trefpunt Lendelede

Onderweg
We rijden zo goed als alleen op een aarden weg. Richting hoge noorden. Een
kaarsrechte snelweg, maar wel vol putten en bulten. Links en rechts berkenbossen. Af
en toe onderbroken door een meer. Schaarse bewoning. Toch passeren we geregeld
mensen, met een schoffel in de hand, een lange tak als vislijn over de schouder, een
kind op de rug. Waar komen ze vandaan? Waar gaan ze heen? Het is zomer. Miljoenen
muggen vallen aan zodra we buitenkomen. ’s Avonds bollen zolang we daar zin in heb-
ben. Geen donkerte houdt ons tegen. De zon kust de aarde even, licht, om dan weer te
klimmen. Toch voel je ook hier de ochtend, met nevel die naast de reuzenberenklauw
opkringelt. Ik kijk uit naar elfen en trollen. En schrik als ik plots oog in oog sta met een
houten kerkje, dicht tegen de weg aangenesteld.
Op zo’n moment stop je. Het doel van de reis is meer dan de bestemming. Waar
zijn we? Dit kan Finland zijn, maar we doorkruisen Rusland… Grenzen zijn relatief. Wie
maakte het koepeltje van deze parel, de dakpannetjes even precieus gevouwen als de
blaadjes van een artisjok? Wie schilderde de hemel, korenbloemblauw, die ons binnen
verwelkomt? Wanneer zakte de dorpel in de zompigheid weg, moe van de duizenden
kurkdroge en vochtige laarzen? Onderweg ben ik net een spons, gulzig naar wat ik kan
opzuigen. Flarden van wat ik las over land en volk drijven boven. Mijn fantasie voedt
verhalen. Over hoe op dat kleine stukje van de wereld geleefd wordt.
Gelukkig kan ik die verhalen aan de realiteit toetsen. Zo vroeg ik me af waarom
de mensen in noordelijk Rusland zo somber voor zich uit staren. Voelen ze zelfs in de
zomer de vrieskou al? Is het zo lastig om rond te komen? Zijn ze nors omdat ze niet
met ons kunnen praten? Het antwoord kreeg ik van een jonge vrouw. We kwamen
elkaar tegen in het bos. Publieke toiletten zijn schaars daar… Dankzij haar uitstekende
Engels raakten we aan de praat. “Wij mogen niet blij zijn, je weet nooit wat er je mor-
gen te wachten staat. Mensen die met hun vreugde te koop lopen, dagen het noodlot
uit.” Plots voelde ik me uit die Russische ziel buitengesloten. Je ziet dus niet wat je ziet.
Achter dit masker van troosteloosheid schuilt misschien gewoon geluk.
Reizen is eeuwig onderweg zijn. Om te beginnen naar mensen. In de groep, het
hotel, het vakantiehuis, tijdens de stadswandeling, op je fietstocht. Een echte reiziger
beluistert hun verlangens, hun dromen, hun zorgen… en neemt ze mee terug naar huis.
Ze zijn af te lezen van de foto’s die hij maakte. En stofferen de herinneringen. Je bent
ook naar ervaringen onderweg. Ervaringen die je gelukkige momenten bezorgen.
Even vluchtig als de reis zelf. Een danser geniet van het dansen in groep. Een
kunstliefhebber van een museumbezoek. Ik wens je dat die vluchtigheid zich
diep vasthecht.
Lieve Demeester
Reizen? Vlug naar blz. 25…
VOORWOORD
3