18 <strong>OKRA</strong> oktober <strong>2008</strong> 30 EN DAN? Vier vrouwen onder een dak Allemaal vrouwen in het gezin van Hannelore en Krisje. Samen hebben ze twee dochters, Fien van vijftien maanden en Floor van drie maanden. Fien komt uit de buik van Krisje, Floor uit die van Hannelore. “Maar het zijn onze dochters”, zeggen ze in koor.
Krisje, Hannelore, Fien en Floor: een hecht gezin. “De procedure voor de adoptie van Fien loopt”, vertelt Hannelore. “Als het lukt, ben ik officieel moeder van Fien. Mocht er vandaag iets met Krisje gebeuren, heb ik juridisch niets over Fien te zeggen. Ook voor Floor zijn we met de adoptieprocedure gestart zodat Krisje haar kan adopteren.” “De procedure duurt lang. We dienden een aanvraag in toen Floor twee maanden was, vroeger kan niet. Meer dan een jaar wachten we nu al. En de jeugdrechter deed nog steeds geen uitspraak. We volgden de adoptiecur- sus, kregen een maatschappelijk onderzoek, nu is het afwachten”, vult Krisje aan. Kiezen voor kinderen “We hebben niet lang moeten nadenken of we kinderen wilden. Toen we wisten dat we voor elkaar kozen, kozen we ook voor kinderen. Maar besluiten dat we samen verder zouden gaan, heeft wel wat langer geduurd. We waren collega’s toen we elkaar leerden kennen. Door een herstructurering moesten we nauwer samenwerken waardoor we vaker samen vergaderden”, begint Hannelore. “Af en toe gingen we na de vergadering iets eten. Op een avond nodigde ik Hannelore bij mij thuis uit voor een kampvuur”, vervolgt Krisje. “En van het een kwam het ander. We beslisten dat we het vier seizoenen met elkaar zouden proberen,” vult Hannelore aan. Opnieuw vrijgezel “Maar die vier seizoenen liepen niet van een leien dakje. We maakten samen een reis van drie maanden naar India en Nepal. Na een week beslisten we onze relatie stop te zetten, Krisje had te veel twijfels. Toch besloten we samen onze reis verder te zetten. Dat was niet mak- kelijk, maar er groeide een heel intense vriendschap. We waren op elkaar aangewezen en leerden elkaar nog beter kennen. Ik vond het heel ferm dat we hele goede vrienden werden. Gaandeweg stelde ik me wel in op een vrijgezellenleven. In India kochten we wat spullen om mijn toekomstige stulpje in te richten. Terug thuis ging ik op zoek naar een appartementje. Ik had er zin in om me te installeren en te genieten van het leven”, vertelt Hannelore. Officieel gevraagd “Ik besefte dat ik een ongelooflijk straffe madam zomaar liet gaan. Toen we een maand terug waren, voelde ik mij heel slecht. Ik wilde Hannelore terug en deze keer was ik daar heel zeker van. Ze had me gezegd dat ik nog een kans kreeg, maar dan moest het serieus zijn. De dag voor ze het contract van haar appartement ging teke- nen, heb ik haar ten huwelijk gevraagd. Ze zei bijna onmiddellijk ja. Nee, we zijn nog niet getrouwd, dat komt er nog wel van. Maar het is wel duidelijk dat we samen verder gaan. We hebben twee kinderen samen”, zegt Krisje. “Onze families staan volledig achter onze keuze. Mijn vader vroeg me wel eens ‘als je zoveel tijd doorbrengt met Hannelore, heb je dan wel tijd voor een man?’ Toen het hem duidelijk werd dat we een koppel zijn, was die vraag niet meer aan de orde. Als je er zelf taboeloos mee omgaat, doet je omgeving er ook niet moeilijk over.” “Ook aan mijn kant was er geen enkel probleem. Mijn oma vroeg me bezorgd of onze kinderen wel dezelf- de donor hebben. Toen ik dat bevestigde, waren ook voor mijn grootmoeder alle zorgen van de baan”, zegt Hannelore. Donor bekend “We waren er van overtuigd dat de kinderen hun biolo- gische vader moeten kennen. Dat komt door mijn vader. Rond mijn zeventiende had ik met hem een gesprek over mijn coming out en kinderen. Ik was toen van oordeel dat een anonieme donor het best was. Maar hij over- tuigde me dat het voor kinderen belangrijk is dat ze weten waar ze vandaan komen. En ik begreep zijn argu- mentatie”, getuigt Hannelore. “We wisten dat we geen anonieme spermadonor wilden, maar je moet wel iemand vinden natuurlijk. We zochten een man die geen aanspraak wilde maken op een vader- rol, iemand die niet te dicht bij ons staat maar die we toch kennen en vertrouwen. Mannen die voldoen aan zoveel criteria liggen niet voor het rapen. We zijn dan ook met ons gat in de boter gevallen met onze donor. We zeggen tegen Fien en Floor dat hij de man is die ons geholpen heeft hen te doen groeien. Later vertellen we het hele verhaal, nu zijn ze nog te jong om het te begrij- pen”, legt Krisje uit. “Hij speelt geen vaderrol in hun leven en dat willen we bewust zo houden. We zorgen voor voldoende mannen in de directe omgeving van de kinderen. Fien heeft twee peters en Floor heeft een meter met een hele toffe echtgenoot.” Unieke band “Natuurlijk is er een verschil tussen de kinderen. Tijdens de zwangerschap krijg je hormonen mee waardoor je met het kindje dat uit jouw buik komt, een andere band hebt. Samen door de pijn gaan, borstvoeding geven: het schept een band die de andere ouder niet heeft. Je bent ook alerter voor je eigen kind. De minste beweging merk je op, alsof je een radar hebt. Ik voel me veel geruster bij Floor, ik kan haar makkelijker troosten. Met Fien was ik veel paniekeriger”, bekent Hannelore. “Wanneer de adoptie rond zal zijn, zullen de kinderen dezelfde familienaam hebben. We lieten het toeval beslissen. Ze zullen de naam van Krisje dragen. Maar hun tweede voornaam is Hannelore, zo is de band met de twee ouders aangetoond in de naam”, besluit Krisje. Tekst Katrien Vandeveegaete Foto Cois Van Roosendael 19
Change language