AM DE JONG

claere verlichtent, gelyck scilderyen uyt de kercken ende elders,
heldendichten ende romances van menestreelen ofte het fladderent
gespeel der veugelkens. Ende onverhoets borst de soete heymelyckheyt
der liefde voor haer open, gelyck het gescreven staet in alle
de spraecken der aerde, selfs in dese der carpers. Moet het oock
niet sinneloos heeten, sulcke weetenscap te willen versloten houden
voor de oogen eener maecht ?
Vroegtydig ginc Blanche te bedde ende segde aenstonts tot den
senescalc :
„Bruyn, gy hebt my om den tuyn geleyt, ende gy suit u nu weeren
moeten gelyck de monnick van Carneaux hem weerde by dese deerne.''
De oude Bruyn vermoedde welck aventuer sy beleeft hadde ende
sag, dat het uur synder rampspoet gecomen was.
Hy keeck Blanche aen met veel te veel viers in syne oogen afs dat
er nog iets overig conde blyven voor laeger gelegen contryen> ende
antwoordde soetjens :
„Eylaes, myn sonneke, toen ick u tot vrouwe nam, wiert ick geport
van meer liefde als cracht ende ick hebbe vertrouwt op uw meededoogen
ende cuysce deugt. De rouwe van myn leven is, dat ick
al myne macht alleene in myn herte verwaere. Dese smert sal myne
daegen dermaeten vercorten, dat gy drae vry suit syn . . ,. Wacht
tot ick de waerelt ruym. Dit is de eenige bede van hem, dewelcke uw
Heer is ende u soude connen bevelen, maer die niet syn en wil als uw
eerste minister ende dienaer. En besoedele de eere mynder gryse
haeren niet! . . . Daer syn baroenen, dewelcke ter oorsaecke
hiervan hunne gemaelin vermoorden . , ."
„Laes ! gy soudt my dus dooden !" cloech sy.
„Neen ick", hernam de oude man, „daertoe lieve ick u te seere,
myn herteke . . . Siet, gy syt de blomme van mynen ouderdom, de
vreugde mynder siele. Gy syt myn veel bemint dochterke. Uw
aenscouwen sterckt myne oogen ; ende van u moete ick alles aenvaerden,
droefenis gelyck playsieren . . . Ick geve u volle macht om
alles te doen wat gy begeert, so gy den armen Bruyn maer niet al te
deerlyck en mishandelt, want heeft hy u niet tot eene hooge vrouwe
gemaeckt, ryck ende geëert ? . . En suit gy niet spoedich een scoon
weeuwke syn? . . O, uw geluck sal my den doot versoeten ! . ."
Ende de opgedroogde bron synder oogen vont noch een traen, die
heet over syne roestverwige wangen liep ende neer viel op Blanches
hant. Sy wiert verteedert by het aenscouwen der groote liefde van
desen uytgemergelden ende afgesleten patroon, dewelcke geerne het
graf in soude cruypen om haer te behaegen, ende al lachende segde sy :
,,Ta ! ta ! ta ! . . en screeme nu maer niet ! Ick sal wel wachten ..."
— 68 —