AM DE JONG

over syne huysen ende landeryen, sonder eenig toesicht syndersyts,
oftewel, gelyck eene oude spreeckwyse van Touraysne segt: hy
hinc den sleutel van de brootcast om haeren hals. Sy gevoelde haer
gelyck een jong strytros, dat wel in syn haever sit, vont haer goeden
gemael so hoofse als eenig Heer ter waerelt, ende haer oprechtent
keeck sy met noch meer genoegen naer dit costelyck bedde van groen
brocaet, daer sy voort aen alle nachten onbesorgt in soude mogen
te slaepen gaen.
De deurtrapte sinjeur meende vol scrick haer bereyt te sien om
over te gaen tot stoeyerye ; hy had weynig ervaering met maechden,
maer wist door menigerley ondervinding hoe machtig vrouwen haer
tusscen de laeckens weeren connen, want hy had immer verkeert
met echtbreecksters ende puteynen ; hy wiert nu becropen van
grooten angst voor de scalcsce hantgreepen, de huppelende cusjens
ende meer lustig cleen spel der liefde, daer tegenover hy eertyts
nemmer gefaelt en hadde ; heden echter soude het hem cout bevonden
hebben gelyck de uytvaert van een paus. Dies ruckte hy
achterwaerts tot tegen den rant van het bedde uyt vreese voor syn
heyl ende seyde tot syne al te smaeckelycke vrouwe :
,,So dan, liefken, nu syt gy senescalcse geworden ende seer wel
gesenescalct, wat?"
„O neen!" wedervoer sy.
,,Hoe so neen ?" vraegde hy in groote vervaertheyL „Syt gy geene
Mevrouwe ?"
„Neen ick," hielt sy vol, „dat en sal ick niet syn, eer fck een
kint hebbe."
„Hebt gy de weyden gesien, toen wy hierhenen quamen?" vroeg
de geslepen compaen.
„Jawel," segde sy.
„Welnu, deselve behooren u toe ..."
„O ! o !" riep sy al lachende, „wat sal ick my vermaecken met er de
pellenvogelkens naer te loopen !" ,
„Dat is wys gesproocken," seyde de Heer. „Ende de wouden?"
„O daer en durve ick alleene niet in gaen en gy suit my moeten
het geleyde geven. Maer," vervolgde sy, „scenck my oock eens wat
in van dese liqueure, door de dienstvrouw, dewelcke corven vol
kinderen heeft, so sorgsaem voor ons gebrouwen !"
„Ende waerom dat,lieveke?... Uw lyf soude er vol viers van scieten!"
„Maer dat wille ick oock!" segde sy, op hare tantjes bytent van
spyticheyt. „Want ick verhope u ten spoedigste een kint te scenken
ende ick verstae seer wel, dat dese dranck daertoe dienstig is!"
,,Ey ! ey ! meyske," seyde de senescalc, hieraen bemerekent hoe
— J2 —