AM DE JONG

,,Oh, du, cattyvig vel ! Ick saldy in den ban doen ! . . . Morgen !"
„Danckgod ! ten leste valstu uyt dyn cardinaelsrolle !"
„Imperia, du, vervloeckt satansjonc . . . ach, ick meene: myn
alderliefste poeseke, myn herteke ..."
„Du verlierst alle weerdicheyt uyt het ooge ! ... So en cniele doch
niet! . . . Fy !"
„Wilstu van entwat gedispenseert worden in articulo mortis? ...
Wilstu al myn vermogen hebben, ofte beter nog : een splinter van
het waere heylige cruys ? . . . Wilstu dat ?"
Sy loech hem vroolyck uyt:
„Desen aevent souden alle die ryckdommen van hemel ende aerde
myn hert niet coopen en connen . . . Wat meenstu : soude ick niet
de minste syn alder sondaressen ende onweerdig het lichaem van
Ons Heer te ontvaen, so ick niet oock myne grillen en hadde ?"
„Ick steecke den brant in dyn huys ! . . . Vervloeckte heckse ! . . .
Du hebst my beheckst ! ... Du comst op den brantstaepel ! . . .
Hoor doch naer my, myn engeltje van hemelrycke, myn liefste
tresoorken . . . ick beloove dy de alderbeste plaetse in het paradys . . .
Wat? . . . Neen ? . . . Ter doot! . . . Ter doot met de heckse !"
„Niet so nae ofte ick doorsteecke u, Monseigneur !"
De cardinael schuymbaerdde van mannelycke raeserye.
„Ghy raeckt gants van sinnen !" segde sy.,„Gaet nu henen ... dit
vermoeyt u te seere !"
„Ick sal paus syn ! . . . Dan suldy my dese treecken suer betaelen !"
„Dat en sal u niet beletten my doch gehoorsaemheyt te betoogen."
„Wat moete ick dan desen aevent doen om dy te behaegen ?"
„Henengaen ..."
Ende locht gelyck een pellenvogelke wipte sy haere kemenaede
binnen, sloeg den grendel voor de deure ende liet den cardinael
loeyen. Ende so was dese wel genootsaeckt de plaetse te ruymen.
Als nu die scoone Imperia alleene by dat vier sat, sonder haer priesterke,
trock sy alle haere gouden ketenen stuck ende seyde :
„By de dubbele driepuntige horenen des duyvels, so dat manneke
my den cardinael dese scande heeft laeten aendoen ende my er aen
bloot gestelt morgen vergiftigt te worden, sonder dat ick naer
hartelust met hem myn wille can dryven ... so sal ik niet en sterven
sonder hem onder myne oogen levent te hebben doen villen !"
„Ach," so suchtede sy, en dese mael vergoot sy waerachtige traenen,
„wat moet ick, arme sloor, een rampsaelig leven voeren ! . . . Ende
het cleene beetje gelucks, hetwelck ick af en toe op snap, parst my
tot een honts bedryf ende het cost my daerenboven oock nog het
heyl mynder arme siele !"
— 34 —