AM DE JONG

heerlycke stuckskens vel sichtbaer laetent, glansent ende silverig
tusscen de dansende crollen. Op haer voorhooft droeg sy een edel
gevatten carbonckelsteen, maer dese verflonckerde minder viers
als haere swerte oogen, dewelcke nat scemerden door de traenen
van haer dul gescaeter. In overmoedichéyt des herten scopte sy
haer pantoffel naer het gaepent volen by de deure, een pantoffelken,
verguit ende geciert gelyck een reliqie-scryn ; sy crinckelde haer
van lachen ende liet een bloot voetje sportelen, smalder als de
snebbe van een swaen.
Sy was desen aevent wel gesint. Anders soude sy het tonsuermanneke
ten vensteren hebben doen uyt werpen ende niet meer gedachten
aen hem verspilt en hebben als aen haeren eersten busscop.
,,Wat scoon oogskens hy heeft, Mevrouwe !" sprack eene der
camerjofferen.
..Vanwaer mag hy doch gecomen syn?" vraegde eene andere.
„Dat arm lammeke !" creet de daeme. ,,Syne moeder loopt gewis
al naer hem te soecken ! Wy mosten hem op den goeden weg te
rugge leyden !"
Maer dese soon van Touraysne en raeckte geensins van syn stuck.
Hy hief de armen hemelwaerts gelyck een heylige in verrucking,
onderwyl hy sceeloogde naer het bedde van goutbrockaet, hetwelck
lag te wachten op het begeerlycke lichaem dier mingraege vrouwe.
Dese sceeve bliek, vol sappige toespelingen ende amoureuse ondeugentheyt,
dede al met eens de verbeeldinge der daeme wacker
springen, ende halveling lachent, halveling al lipleckent naer dat
smaekelyck broekje, herhaelde sy met bevangen stemme :
Morgen !"
Daerop gaf sy hem oorlof met een gebaer, daeraen selfs Paus Joannes
gehoorsaemt soude hebben, te eerder daer dese arme scelm was
gelyck een slack sonder huysje, want het concilie quam hem juyst
f e ontpausen.
..Wacharme, Mevrouwe", segde eene der dienstmaegden op eenen
toon vol beclag, ,,sietdaer wederom eene gelofte van suyverheyt
weg gesoncken in den put der minne !"
Ende de quinckslaegen vielen dichte als Maertsce haegelsteenen.
Philippe ginc henen, ende algelyck een blint kiecken botste hy
"iet syn hooft tegens al wat uytstack. Hy was gants van sinnen door
het corststondig aenscouwen van dese seltsaeme creatuere, lieffe-
'ycker ende lockender als eene sirene, varsc aen het waeter ontstegen.
Hy printte hem de bestiën boven de poorte ter deege in het geheugen
«nde quam weeromme by synen goethertigen aertsbusscop niet
duysent helledriftekens in syn bloet ende tienduysent listige drog-
— 21 —