AM DE JONG

,,Ha ! daer is sy !" segde hy.
Ende de hoop verwarmde hem weder. Dan leende hy hem tegen de
deur ende hoorde eene sachte stemme.
„Syt gy daer?" vraegde de verwersvrouw.
,,Jae ick !"
Hoest eens, dat ick hoore ..."
De bult bebost te cuchelen.
„Gy en syt het niet!"
Daerop de vryer luytkeels riep :
„Wat? . . lek en ben het niet? . . En herkent gy myne stemme
niet ? . . . Doet open !"
,,Wie is daer?" vraegde de meester verwer, het venster open
scuyvent.
,,Laes ! . . gy hebt mynen man wacker gemaeckt, dewelcke onverwacht
van aevent uyt Amboise is te rugge gecomen !"
Hierop smeet de verwer, dewelcke in den dauwen scyn der maen
eenen man aen syne deure sag staen, hem een canne waeters over het
hooft, roepende :
„Dieven ! . . Dieven ! . ."
Sodat de bochel vlieden most, maer spranc seer cruckig over den
kettinc, dewelcke aen het eynde van de straet gespannen stont
ende viel in den stinckenden sinckput, toenmaels nog niet door de
vroetscap vervangen door een getraliet riool, ende daerin de modder
van de Loire versaemelt lag. De mecaniecker meende te sticken
in dit glibberige bat, ende verwenscte de mooye Tascherette ; want
de menscen van Tours noemden haer voor de aerdicheyt Tascherette,
omdat haer man Taschereau hiet.
Carandas — dat was de vervaerdiger van wercktuygen om te spinnen
ende weven ende syde op rollen te winden — en was niet blint genoeg
verlieft om aen de argeloosheyt van de verwersvrouw te gelooven,
ende swoer haer een onversoenlycken haet. Doch enkele daegen
laeter, als hy wat becomen was van syne onderdompelinge in den
modderput, quam hy by synen compaen het aeventmael gebruycken.
Ende alsdan sprack de verwerse hem so hertelyck toe, legde so veel
honig in seeckerë woorden ende wickelde hem so warm in soete
beloften, dat hy syne verdenckingen liet vaeren. Hy versocht eene
nieuwe t'saemencomst ende de mooye Tascherette, met het aenscyn
van eene vrouwe, dewelcke aen niets als sulcke dingen denckt,
seyde tot hem :
„Comt morgen aevent! . . Myn man sal dry daegen in Chenonceaulx
blyven. De coninginne wil oude stoffen doen verwen ende sal met
hem de coleuren overeene comen. So entwat duert lange ! . ."
— 221 —