AM DE JONG

cneust haer, overweldigt haer, doordringt haer ende onder dit
bedryf comt de arme Cochegrue so deerlyck in de verdrucking, dat
van hem niet en is te rug gevonden als eene vormeloose brey, gelyck
eene vermorselde appeltaert. Het was jamerlyck hem daer levent
te sien craecken, syn claeggescrey mengent onder de swaere suchten
van den bronst der peerden ..."
,,Oh ! . . . . die merrie !" creet de braeve sloor van den
priester.
,,Hoe nu ?" vraegde de pastoor verwondert.
,,Wel, dat spreeckt toch ! . . Gylie en syt niet eens in staet om er
oock maer eene pruym by te cneusen !"
,,Wel duyvels !" grommelde de pastoor. ,,Gy maeckt my ten
onrechte verwyten !"
De gecrenckte echtgenoot slingerde haer woedent op het bedde ende
beuckte so machtig met synen stamper op haer los, dat sy op slag
berstte, totael in puyn gestuyckt ; dan storf sy sonder dat eenig
chirurgyn ofte doctoor iet begrepen en heeft van de manier, waerop
sy de eeuwige rust was in gegaen, sodaenig was haer gebeente gecraeckt
ende de inwendige vliesen versceurt. Weet, dat het een
stout man was, een baes van een pastoor, gelyck ick boven al seyde ! . .
De eersaeme lieden van de contrye, voornaementlyck de vrouwen,
waeren het hierover eens, dat hy geen ongelyck gehat en heeft, ende
dat hy in syn recht was.
Maer dese groote ende nobele pastoor was niet alleen daer fors in,
ende tegenover dit ongeluck volbrocht hy eene daet so roemryck,
dat geene dieven hem nog oyt en dierven vraegen oft hy by geval
engeltjes in syn sackje hadde, oock al waeren se met meer als twintig
geweest om hem te overweldigen.
Op een aevent, hy hat alsdan syne duerbaere vrouwe nog, nae den
maeltyt, als hy de gans, het broot ende den wyn alle eer hadde aengedaen
ende in syn stoel te overwegen sat, waer hy de nieuwe scuer
voor syne kerckelycke tienden soude bouwen, quam er eene bootscap
van den Heere van Sacché, dewelcke stervende was ende hem
met God wilde versoenen, Hem ontvangen ende alle ceremoniën
ondergaen, dewelcke gy allen kent.
„Het is een goet man ende een godvruchtig Heer ; ick gae er heen,"
segde hy.
Daerop loopt hy naer de kerck, neemt de silveren doos, daerin het
gewyde broot bewaert wort, clinckt self het bellecken om synen
coster te laeten voort slaepen, ende stapt welgemoet Iochtvoetelings
de wegen langs.
By de Gué-droit, hetwelck eene beecke is, die door de weyden
— 214 —