AM DE JONG

„Dat is so . . . maer dese van de religie dan ?"
„Tut! Tut! . . . wy sullen se hier allen in vangen !" wedervoer sy al
lachende. „Siet . . .daer is Lavallière, dewelcke men er van verdenckt
tot de Hugenoten te behooren, ende die swymelt voor myne duerbaere
Limeuil, dewelcke haer niet slecht en weert voor eene joffer
van sestien jaeren . . . Hy sal haer drae in syne vingeren hebben ..."
„O, Mevrouwe, dat en moogt gy niet gelooven", sprack Marie
d'Annebault, „want hy is aengestoocken door de Napolitaensce
sieckte, dewelcke u tot coninginne gemaeckt heeft."
By dese onbetaelbaere onnooselheyt borsten Catherine, de scoone
Diana ende de Coninck, dewelcke byeene stonden, in lachen uyt,
ende het pickante voorval ginc van mont tot mont. Alsdan wiert het
voor Lavallière eene groote bescaeming ende men overstelpte hem
met eene reecke spotternyen, waeraen scier geen eynt en quam.
De arme edelman, met den vinger nae gewesen, had geerne een ander
in syne scoenen gesien ; want de Vrouwe van Limeuil, ylings door
Lavallières mededingers al lachende onderricht van het gevaer,
daerin sy verkeerde, gaf haeren dienaer een aenscyn van louter ys
te sien, so groot waeren de scrick, de weersin ende de vreese voor
dese quaelycke cranckheyt.
So sag Lavallière hem dan al met eens overal gemeden gelyck een
melaetsce. De coninck maeckte hem eene seer ongenaedige opmercking,
ende de braeve ridder verliet het festyn, gevolgt door de
arme Marie, dewelcke ontroostbaer was om haere domheyt. Sy had
in elck opsicht hem te gronde gericht, dien sy beminde, syne eere
besmeurt ende syn leven bedorven ; overmits de geneesheeren ende
meester-quacksalvers als eene onomstootbaere waerheyt hadden
vercondigt, dat de met liefdescranckheyt genapolitaniseerde lieden
hunne beste hoedaenicheden mosten-verliesen, geene teeltcracht
meer en hadden ende swert van beenderen wierden.
Sodat geene enckele vrouw haer meer woude laeten trouwen door
den mooysten joncker van het ryck, indien hy alleen maer in de
reucke stont te behooren tot hen, dewelcke Meester Francoys
Rabelays noemde syne seer duerbaere ontscorsten.
Daer de goede ridder geen woort en sprack ende in droefgeesticheyt
versoncken bleef, segde syne gesellin hem, als sy van het Hercules-
Paleys, daer het feest gegeven wiert, huyswaerts keerden :
„Myn lieven Heere, ick hebbe u groote scaede berockent . . ."
„Ach, Mevrouwe", wedervoer Lavallière, „de myne is wel te
herstellen, maer in welcken strick syt gy gevallen ? . . Moogt gy
op de hoogte syn omtrent de gevaeren myner liefde ?"
„O !" riep sy, „nu ben ick er dan wel heel seecker van u immer
— 203 —