AM DE JONG

ömsluypïngen ende hinderlaegen van dese minsiecke omgeving, waer
so vele welgemaecte jonckmannen lonckoogen, stout gelyck adelaers,
fier van bliek ende even gulsig lipleckent naer vrouwen als hongerige
mensen doen naer paeshammekens.
Geport door groote quellinge van yversucht stont alles hem deerlyck
tegen ; maer nae lang ende diep peynsen besloot hy syne vrouwe te
vergrendelen gelyck u sal worden tiytgelegt.
Hy versocht synen waepenbroeder by hem te wHlen comen tegen het
aenbreecken van den uchtent op den dag van syn vertreck. Als hy
dan het peert van Lavallière op den binnenhof hoorde trappelen,
sprong hy scïelyck ten bedde uyt, ende liet er syne soete ende blancke
wederhelft in achter, doeselent noch in de donsige, lochte sluymer,
so hertgrondig gepresen door allen, dewelcke verlieft syn op de
luyheyt.
Lavallière quam op hem toe ende de twee cameraeden verscolen
sich in eene vensternis ende begroetten malcander met een hertelycken
hantdruck ; daerop sprack Lavallière tot Maillé :
,,Ick soude nae dyn versoeck al desen nacht gecomen syn, maer ick
was door myne daeme gedagvaert om een amoureus proces met haer
uyt de waerelt.te helpen ; so en cost ick my daeraen niet onttrecken,
doch ick hebbe haer tegen den. uchtentstont veriaeten. Wildy, dat
ick dy vergesel le, ick hebbe haer van dyne afreyse verwittigt ende
sy heeft my toegesegt sonder eenige liefdehandel te blyven, getrouw
aen de conclusiën van het proces . . . Mocht sy my desniettemin
bedriegen, een vrient geit meer als eene minnaeresse . . ."
„Ach, beste broeder", antwoordde Maillé, diepelyck bewogen door
dese woorden, ,,ick vraege dy een nog hooger teecken van dyne
grootherticheyt . , . Wildy de sorge voor myne vrouwe op dy
nemen, haer verdedigen tegens allen, haer leytsman syn, haer in
toom houden ende de verantwoording op dy nemen voor de gladde
ongereptheyt van myn voorhooft ? . . Du suist geduerende al den
tyt van myne afwesentheyt hier in de groene saele wonen ende van
myn gemaelinne de ridder syn ..."
Lavallière fronselde de wenckbrauwen ende sprack t
,,lck en duchte dy, nochte dyne vrouw, nochte my, maer wel de
wintbuylders, dewelcke alles dapper door den mostaert sleepen,
ende hiervan sullen misbruyek maecken om onse broederscap in de
war te leuteren gelyck de cat een streng syde ..."
,,En coester geenerley wantrouwen tegens my !" hernam Maillé,
Lavallière aen syn hert druckende. ,,So het Gods goeden wille is,
dat ick tot horendraeger bevordert worde, soude ick daerdoor minder
pynlyck getroffen syn, indien dit te dynen profyte gesciede.. . „
— 196 —