AM DE JONG

laet gemaskert met so veel vrouwelycke misleydingsconst ende
stoutmoedicheyt, dat de echtgenoot verdutselt stont te staroogen,
gelyck een jonge daeme, dewelcke achterlangs eene noot ontsnappen
liet ten overstaen van een talryck geselscap, ende hy begost te vermoeden,
dat hy een ongeluck hat aengerecht.
,,Aen wien peynsdet gy dan desen morgen ?" vroeg hy.
,,Ick droomde van den coninck", gaf sy ten antwoort.
,,Ende waeromme my sulkcx dan niet en gesegt, liefken ?"
,,Sout gy my gelooft hebben in de bestiaele woede, dewelcke u
opstoockte ?"
De oppermaerscalc crauwde hem achter het oor, ende hernam:
„Maer hoe quam Savoisy dan aen den sleutel van ons tuynpoortje ?"
„O", seyde sy cortaf, „ick en weet niet of gy genoeg hoogachtinge
voor my hebt om te gelooven, wat ick u hierop te antwoorden heb."
Ende de oppermaerscalcse keerde haer flux op haere hielen ront,
gelyck een torenhaentje, door den wint gedraeyt, haer gebaerent als
ginc sy haer moeyen om de sorgen voor de huyshoudinge.
Weest verseeckert, dat de Heer van Armignac grootelyckx verlegen
sat met het hooft van Savoisy ; ende dat Boys-Bourredon van syn cant
niet de geringste lust voelde te cuchelen, hoorent hoe de graef in hem
selven alderhant woorden vergrommelde.
Eyndelyck sloeg de oppermaerscalc twee mael dreunent op de taefel
ende riep :
„lek gae die van Poissy op hun duyvel spelen !"
Daerop verdween hy ; ende als de nacht was aengebroocken, sloop
Boys-Bourredon in de een oft andere vermomming ter deure uyt.
De arme Savoisy wiert droef beweent door syne daeme, dewelcke
alles ende meer gedaen hat wat een vrouwe doen can om een
vrient te verlossen ; ende laeter wiert hy beter dan betreurt : hy
wiert gemist ; want als de oppermaerscalcse dit aventuer aen
Coninginne Isabeau vertelt hadde, wiert deselve dusdaenig geroert
door de treffelycke hoedaenicheden ende de koenheyt van Boys-
Bourredon, dat sy desen edelman verleydde om den dienst van haere
nichte te veriaeten ende in dese van haer self over te gaen.
Boys-Bourredon was een man, dewelcke duydelyck door den Doot
den daemes bevolen wiert.
Metterdaet bedroeg hy hem in den hoogen staet, waertoe de coninginne
hem verhief, so verwaeten tegenover alle anderen, dat hy
op een dag selfs quaelyck sprack over Coninck Caerel, ende als dese
arme vorst syne sinnen weer eens by malcanderen hat, verwittigden
— 179 —