AM DE JONG

Dit spel en mishaegde onsen advocaet geensins, daer hy er het eynde
van meende te voorsien, naementlyck datgene hetwelck gy wel weet;
ende in goet vertrouwen sette hy het spiegelgevecht voort, duyselent
onder de geduchte optaeters van de loose deern ; maer al cneedent,
wringent, haer bestorment, ruckte hy nu eens eene mouwe los, reet
dan weer haeren rock uyteen ende al met eens slipte syne hant
scielyck naer het lieftallige doel van dese scermutseling, eene
ondaet, daerover het mooye meysje, op de voeten springent, boos
grommelde ; dan trock sy den ponjaert des conincks, ende riep uyt:
„Wat wilt gy van my?"
„Ick wille alles !" seyde hy.
„O, ick soude eene vuyge puteyne wesen, so ick my aen u gaf tegens
mynen wille. Indien gy gewaent hebt myne maechdelyckheyt ongewaepent
te vinden, so syt gy jamerlyck abuys. Siethier de dagge des
conincks, waermede ick u dooden sal, so gy aenstalten maeckt my
te nae te comen !''
Als sy dit gesegt hadde, nam sy, steets het ooge gericht houdent op
den procureur, een stuck cool, screef dae.rmede een streepe op den
vloer, ende vervolgde :
„Hier is de grens van het domeyn des conincks ... en waegt u er
niet binnen . . . So gy dese overscryt en sal ick u niet missen !"
De advocaet, dewelcke hem er niet aen verwacht en hadde, met
eenen ponjaert de liefde te moeten bedryven, bleef gants verdutst
staen; maer onderwyl de braeve echtgenoot luysterde naer het
wreede vonnis, daer hy de oncosten reets van betaelt hat, sag hy
door de sceuren heen so een smaeckelyck staeltjen van een welgeront
dybeen, blanck ende glat, dan so glansent fluweelige voering, de
gaeten in den rock stoppent, et caetera, dat de doot hem soet voor
quam, so hy daer alleen een weynigje van mocht snoepen ; dus
stortte hy hem in het domeyn des conincks, roepent:
„De doot en sal my niet verscricken !"
Ende stormde metterdaet so onstuymig op het jachtgebiet los, dat
het mooye meysje seer quaelyck over het bedde quam te vallen ;
maer sy en verloor haere sinnen niet ende verweerde haer, so verwoet
sportelent, dat de wettenvlooyer niet dan dit cleene voordeel
en won : een oogwenck de vacht van het wilt te connen beroeren ;
daerboven wiert hy nog eenen feilen dolckstoot rycker, dewelcke hem
een daenig stuck speck van den rugge deursneet sonderhem nochthants
al te swaere te quetsen ; sodat het hem niet eens byster diere
en quam een inval te hebben gedaen in de goederen des coninckx.
Droncken door dit geringe voordeel, riep hy :
„Ick en soude niet connen voortleven sonder dat overscoone lyf
— 97 —