JG 18 nr 1 - Reynaertgenootschap

is correct en zeer aanvaardbaar
in dermate, ja voorwaar!,
dat ik geloofwaardig ben.
Ik zie Reynaert en rondom hem
volk dat hier niet hoeft te zijn,
want voor een baron van het rijk
mag het onbetamelijk lijken
dat men hem naar de keel zou grijpen.
Als zij hem meer ruimte lieten
kon hij tot bij de relieken
en op gerechtelijke wijze
zijn onschuld en zijn eer bewijzen.
– Goed gezien, Brichemer zegt,
want ik had er niet op gelet.
Hij laat zijn manschappen afstijgen
en wat verder achteruit rijden,
maar Reynaert al koos ‘t hazenpad,
daar hij in blijven geen zin had.
Toen hij naar de relieken wou gaan
koos hij vlug de andere baan:
de snode verrader nam de vlucht.
Met opgeheven hoofd hij vlucht
langs een oude holle weg.
Ze roepen, maar hij is al weg,
en de honden die in hinderlagen
rondom die plek daar lagen,
beginnen al op hem te jagen.
Verneem van mij al hun namen.
d’eerste met gestrekte speer,
die boven d’anderen uitsteekt,
is Roönel, d’hond van Frobert,
met Spillaert, die van Robert;
met hem komen in volle allure
Harpijn, Morant en Brure,
en Spinaas met Hortovilla,
alsook de hond van Santevilla,
de hond van Evert, de voller.
En achter hem kwamen aanhollen
d’overigen uit hun hinderlagen
en die op Reynaert gaan jagen.
Geen enkele hond die achterblijft
76
en zelfs geen teef die overblijft.
Allen maken zij groot tumult
en rennen daar vol ongeduld:
Baldus, Rozelijn en Primula,
de teef van pape Saecula,
en ook Bella die zich niet spaart
om te bijten de vos Reynaert.
Zij snijdt hem telkens de pas af
en dwingt hem om in volle draf
nodeloos omwegen te maken
voor hij in zijn hol kan geraken.
En al loopt hij niet op kop,
Ysegrijn hitst de honden op:
met fel geroep en hoge kreten
komt ook hij daar aangereden.
Dat Reynaert koos het hazenpad,
dient niet slecht te worden opgevat,
want nood en noodwendigheid
laten zelfs lopen een oud wijf.
Aan de zoom van een klein bos
staan vier honden op hun post,
onder hen Snijtand en Brigand.
Als de vos daar voor hen strandt
slaat de schrik hem om het hart.
Hij is volledig in de war
en denkt dat zijn doodsuur slaat
omdat iedereen hem haat.
Het geluk heeft hem verlaten
en listigheid zal hem niet baten.
Zozeer vallen hem aan de honden
dat vlokken vacht vliegen in ‘t ronde.
Ze hebben Rein haast gestroopt
en zodanig hem bestookt
en verscheurd zijn pels en huid,
dat het bloed sijpelt eruit
op meer dan veertien plekken.
Door te sleuren en te trekken
hebben zij Rein zo mishandeld,
hem gebeten, hem vertrappeld,
dat hij halfdood en krank
in Malpertuis is beland …
Tiecelijn, 18, 2005