JG 18 nr 1 - Reynaertgenootschap

vlak voor het feest van Sint-Jan.
– Ach, Bruin, mijn lieve compaan,
ik weet een pot honing staan ...
– Waar dat? – Bij ene Noël Constant.
– En in het bereik van mijn hand?
– Beslist, ‘k heb alles goed beloerd
en verkenningen uitgevoerd ...
Het graan stond in gouden aren
waarachter wij niet te zien waren;
door d’open poort binnengekomen
stonden we in een tuin vol bomen.
Naast een schuur hielden we wacht
tot ingevallen was de nacht.
Die nacht zouden we de pot breken
en d’honing smakelijk opeten.
Maar wachten kon de slokop niet
als hij in ‘t hok de kippen ziet.
Hij begon van wellust te hijgen.
Toen hij er een vast kon krijgen,
maakten d’andere zoveel kabaal,
dat zij dorpers wekten uit hun slaap
die talrijk kwamen toegelopen,
wel met duizend, bij hopen.
Ze kwamen roepend naar de tuin
en schreeuwden hun woede uit.
Ze waren wel met veertig man
zodat ik schrik kreeg en werd bang.
Ik ging er vandoor in galop
en ook Reynaert ontliep de strop
want hij kent al de kronkelpaden;
ik werd bang en kreeg het kwade.
Toen ik vluchten zag Reynaert
riep ik: – Wilt ge mij, snoodaard,
hier zo alleen achterlaten?
– Here Bruin, wil nu niet praten,
vluchten is nu zeer te raden,
ieder voor zich trekke zijn plan
en vluchte wat hij vluchten kan.
Nood doet zelfs de besjes ijlen.
Blijf niet langer hier verwijlen
als ge draagt geen scherpe sporen
om uw rijdier aan te sporen.
De dorpers willen u graag dood,
want hun woede is zeer groot.
Als uw pels u weegt te zwaar,
wees dan maar gerust voorwaar,
een ander draagt hem in uw plaats.
Ik ga er vandoor met grote haast
70
naar mijn keuken om deze kip
te braden aan een draaiend spit.
Welke saus wenst gij daarbij?
De schoft schiet me al voorbij
en heeft me alleen achtergelaten.
Het tumult zwelt uit de straten.
De bloedhonden rennen voorop
en springen me dra naar de strot.
In het rond vliegen al speren.
De dorpers gaan fel te keer
zodat weldra in ‘t dorp en ‘t veld
weerklinkt hun woest geweld.
Wie mij toen had zien omkeren
om mij tegen hen te weren
en de honden af te houden
en ze te slaan koen en boude
en te gooien in het rond
meer dan één dode hond,
die kon zeggen dat hij zag
nooit eerder zulk een bloedbad.
Ik weerstond met al mijn krachten.
Maar toen ik vliegen zag de schachten
en de speren met weerhaken
die rond mij in d’aarde staken,
wijl ik de dorpers en de doren
ook van elders zag aankomen,
liet ik de honden en onversaagd
stortte ik mij in volle vaart
op de boeren die uitweken.
Geen is zo moedig gebleken
die van als ik hen aanviel
niet redden ging zijn lijf en ziel.
Een heb ik bij de kraag gegrabbeld
en mijn paard heeft hem vertrappeld.
Een ander ook slaat op de vlucht
en zwaait met zijn knots in de lucht.
De dorper die ik had neergeslagen
begon gillend om hulp te vragen,
d’ander keert om en valt mij aan
om mij met zijn knots neer te slaan.
Hij geeft mij zo’n slag op mijn oor
dat ik mijn evenwicht verloor.
Daar ik zo erg was geraakt
liet ik los zijn kameraad.
Ik sta recht, zij slaken kreten,
de honden zich tot mij keren
en vallen mij ‘t allenkante aan.
Als de dorpers mij houden staan
tussen hen en tussen de honden;
Tiecelijn, 18, 2005