JG 18 nr 1 - Reynaertgenootschap

Zo groot is het prestige van de wolf,
dat zelfs al had hij geen borgtocht,
men hem zonder meer zou geloven.
– Heus, zegt Beaucent, da’s niet gelogen.
Maar er is nog een ander aspect
dat hier moet worden ontdekt:
wie de goede is, wie de slechterik?
Dat maakt ieder uit voor zich.
Als ge beweert dat Ysegrijn
is de beste paladijn,
dan zal Rein uit contradictie
volhouden in jurisdictie,
dat hij evenzeer is loyaal
als de wolf, of elk vazaal.
Elkeen vindt zich een man van eer.
Uw argument snijdt geen leer.
Als men het zou aanvaarden
zou de rechtspraak snel ontaarden.
Iedereen kan een klacht indienen
en zich van zijn vrouw bedienen
en wat hem past laten getuigen
en zo schaden de goede luiden.
Dat gebeurt niet waar ‘k heb mijn zeg.
Verlaten hebt gij de goede weg.
Ik treed u bij, heer Brichemer,
er is geen man van hier tot vèr
die gesproken heeft terecht
volgens rechtschapenheid en recht.
– Heren, zegt Plateau, het damhert,
d ‘aanklacht heeft nog een aspect,
daar baron Ysegrijn opeist
de door de vos gestolen spijs
en daar hij heeft geürineerd
op zijn kinderen, onverveerd,
om daarmee klaar te bewijzen
zijn minachting en misprijzen;
hij heeft ze zelfs gemolesteerd
en als bastaards ook onteerd.
Als Reynaert geen eerherstel doet
zoals het volgens de wetten moet,
dan zal hij zeker niet nalaten
om te herhalen zijn wandaden.
Daarop zegt Bruin, de baron:
– Daaruit schade en schande komt,
als de vos Reynaert met smaad
een heer als Ysegrijn overlaadt
en hij mag stelen zijn bezit
zonder dat hij wordt geklist,
dan, heren, mogen wij wel zeggen,
69
dat Rein het goed kan uitleggen.
Het zou dan ook een dwaasheid zijn,
als Nobel niet wreekt Ysegrijn,
door de vos gegriefd en onteerd.
Ieder brein anders reageert.
Om den wille van het smeer
likt de kat de kandeleer.
Ik geloof niet, met uw respect,
dat als iedereen hier vertrekt
al lachend en in ‘t ongelijk stelt
de wolf tegen Reynaert de rebel,
we echt recht zouden spreken.
Laten wij ons op hem wreken.
Daarom ook zult ge mij toelaten
om u zeer in ‘t kort te verhalen,
hoe die schoft en crimineel,
mij, baron Bruin, beduveld heeft.
Reynaert, het uitschot dat wij haten,
bespiedde naast een palissade
een hoeve die pas was gebouwd.
Wat verder aan de zoom van ‘t woud
lag de gewone residentie
van een boer die in opulentie
hennen en hanen bezat,
waar Rein aanrichtte een bloedbad.
Hij verslond er meer dan dertig.
De boer liet dus heel voorzichtig
Reynaert gadeslaan en volgen
en dresseren zijn jachthonden.
In ‘t bos was er geen enkel pad
dat niet vol vossenklemmen zat,
vol kuilen met of zonder strikken
om de vos te klissen en te strikken.
Reynaert, verzot op dat pluimvee,
was daar niet gelukkig mee,
dat hij op ‘t erf niet meer geraakt.
Toen bedacht die rosse snaak
dat ik groot ben en goed zichtbaar,
wijl hij klein is en fijn behaard,
en dat ik dus vlugger dan hij
zou opvallen in bos of hei
en men mij zou vlugger vatten
dan hem, die trouweloze makker.
Liepen we in een strik tesamen,
wijl de dorpers naar mij kwamen
zou hij stiekem op de vlucht slaan.
Hij wist ook dat mijn liefste maal
uit zoete honingraat bestaat.
Vorige zomer hij naar mij kwam,
Tiecelijn, 18, 2005