JG 18 nr 1 - Reynaertgenootschap

– Oom, is die ham u slecht bekomen
waarvoor ge nu krijgt de beloning.
Het was een duivelse ingeving
om de ham alleen op te eten.
Ge zoudt nu wat lichter wegen!
Ge hadt beter, oom, met mij gepaart.
Ysegrijn bemerkt dat Reynaert
zich over hem zo vrolijk maakt
omdat hij in het nauw geraakt.
Hij wou wel naar hem toegaan,
maar de honden laten niet begaan.
Ondertussen gaat Rein naar huis
naar zijn veilig Malpertuis,
waar hij geniet van zijn comfort.
Gemolesteerd wordt nog de wolf
door een sterke herdershond
die zich vastbijt in zijn armen.
64
De verdediging (branche Vc)
Samenvatting
Ysegrijn roept om erbarmen,
want de hond toont hem zijn tanden
die hij in zijn vlees wil planten.
Hij slaat terug met groot geweld
en heeft menige hond geveld.
De honden niet langer hem weerstaan
en laten hem maar liever gaan.
De wolf slaat ijlings op de vlucht
en gaat op zoek naar zijn nooddruft
en hij denkt daarbij aan Reynaert
die in zich al het kwaad vergaart,
want zo zegt hij tot zichzelf;
ik heb het gemerkt en goed beseft,
dat hij blij was met mijn misère
en mij wenste: ‘krijg de klère!’.
De wolf peinst dan op welke manier
hij zich zal wreken op ‘t ondier.
De wolf denkt woest aan de verkrachting van zijn vrouw door de vos. Samen trekken
de wolven naar het hof van de koning om de vos aan te klagen. Hersinde
getuigt over de details. Wanneer ook de wolf getuigt, blijkt dat hij lijfelijk aanwezig
was: hij stond erbij en keek ernaar … De rechtspraak gaat zijn gang met argument
en tegenargument. Bruin geeft een lang relaas en dikt zijn eigen heldendaden aan.
Wanneer de ever Reynaert wil horen, ontstaat er onenigheid. Men besluit om
Reynaert te horen en hem op relieken te laten zweren. De hond Roönel zal scherprechter
zijn. Grimbeert trekt naar de vossenwoonst. Ondertussen probeert Ysegrijn
de hond vooraf te beïnvloeden. Ze stippelen samen een list uit: de hond zal zich
voor dood houden en in een hinderlaag liggen met veertig gevaarlijke honden.
Ternauwernood kan de vos naar Malpertuis ontsnappen.
Tekst
Opeens schiet de wolf iets te binnen,
iets dat aan zijn vrouw herinnert
omdat Rein haar heeft geneukt
en zijn manneneer heeft gedeukt,
als hij ze zo bezig zag
toen ze met hem te vrijen lag.
Hij denkt: ik kan toch niet verzwijgen
dat ze saam waren aan ‘t vrijen.
Zijn arme hart barst haast uiteen.
Dan stapt hij uit zijn bed meteen
en schopt haar als een dronkeman
en schreeuwt: – Jij afgelikte boterham,
jij sloerie, snol en heet katijf,
jij slet, jij weerzinwekkend wijf.
Ik zag Rein op jou geaccoupleerd.
Hij heeft mij mooi gecocufieerd,
Tiecelijn, 18, 2005