JG 18 nr 1 - Reynaertgenootschap

De meute zit achter hem aan.
De jachtmeester hitst de honden aan
met een roepstem hard en luid:
– Val aan Triboel, Rigoot vooruit,
vooruit Plaisancie, grijp zijn huid!
Hij maakt ook los de hazewinden
zodat Rein geen respijt kan vinden
en rent wat hij nog rennen kan
als een in ‘t nauw gedreven man.
Maar hij bedreigt toch de krekelaar
om zijn bedrog en zijn verraad,
al kan hij hem nu niet krijgen
want hij hoort de honden hijgen,
die hij zeer dichtbij kan zien.
Zolang rent hij in paniek
dat hij ademloos en uitgeput
naar krekels oven keert terug
– zijn vier poten zijn beslijkt
en zitten zwaar onder het slijk.
Hij neemt zijn aanloop en hij springt
voor d’open ovenopening.
In d’oven was gevlucht de krekel
die hem zodanig had gehekeld.
Rein heeft vlug wraak genomen
en heeft zijn schuilplaats afgesloten
waaruit niet meer is te ontkomen.
Dan heeft de vos ook niet gewacht
om te springen op het dak.
Hij verstopt zich, de honden rennen
voorbij
en verliezen het spoor daarbij.
Als de jacht is gepasseerd
en Rein zich weer weet ongedeerd,
springt hij trapsgewijs op de grond
vóór de gesloten ovenmond.
De krekel die nog zit vanbinnen
begint Rein duchtig te beschimpen:
– Wijs man, dat God u behoedt!
Zit ge in de oven warm en goed?
Zit ge daar niet in die oven
precies als in een hete stove?
Geen koude kan u daar genaken,
zelfs de vorst kan u niet raken.
Dichtgestopt heb ik d’opening
zo goed en zo kwaad als het ging.
Verblijf daar als een eremijt,
mijd wellust en inhaligheid.
En wilt ge soms uit onbehagen
bijstand bij uw buren vragen,
63
verloren moeite, geeft het op,
want ‘k heb u veilig weggestopt.
Ge loopt dus, lieve krekelaar,
bij Sint-Mandus geen gevaar.
Gij blijft voor elkeen buiten schot.
Hoerenzoon, gij grote drol,
vervloekt zij ‘t wijf dat u droeg
en u niet meteen begroef.
Had ik nu geen weke huid,
zei nog Reynaert tot besluit,
zoudt ge u daar binnen niet beraden
over de vreselijke wandaden
die ge mij liet ondergaan.
Ge kunt de psalmen zingen gaan
als ge ze van buiten kent,
want daar in uw oventent,
zult ge als ge mij wilt geloven,
geen vinger zien voor uw ogen.
Ik denk echt dat het u eert
als ge ze van buiten hebt geleerd,
dat meen ik, bij mijn zus, Hersint,
terwijl ik mij hier buiten bevind
en al doen kan wat me zint.
En nu het nieuw seizoen begint
zult ge er niet toe zijn in staat
te zien wat ik u heb aangedaan.
Blijf dan nu maar rustig zitten,
zing uw psalmen en blijf bidden.
Hier buiten zal ik erover waken
of hier geen kippen zijn of hanen
of iets anders om te eten
nodig om te blijven leven.
Reynaert de draak met Frobert stak,
toen hij boven op d’oven zat.
De honden liepen naar het woud
en stootten daar in ‘t kreupelhout
– de duivel weet hoe dat kan zijn –
op de wolf, heer Ysegrijn.
En zonder hem uit te dagen
grijpen ze hem al bij de krage
en scheuren en sleuren aan zijn vel,
maar Ysegrijn verweert zich fel
en bijt wie hij vastgrijpen kan.
Opgetogen ziet Reynaert dan
met een glimlach om zijn mond
hoe d’haarvlokken vliegen in het rond.
Zo wordt hij gewroken op Ysegrijn.
Hij volgt aandachtig nu de strijd
en gaat de wolf met plezier honen:
Tiecelijn, 18, 2005