JG 18 nr 1 - Reynaertgenootschap

en vreest dat de krekel hem verklikt.
In de tuin met stappen lome
ziet hij de zanger bij de oven.
De krekel heeft Reynaert al gehoord,
maar hij zwijgt en zegt geen woord.
Hij begint zich af te vragen
hoe de vos zich gaat gedragen.
Reynaert geeft zich goed rekenschap
dat niets de krekelaar ontsnapt
en dat hij kennen wil zijn lot.
Rein houdt schuiner nu zijn kop
en begint daarop te spreken:
– Meester klerk, magister Krekel,
wilt gij hier nu schrijven gaan?
Is ‘t zingen in Latijn gedaan?
Het is wel vroeg in de morgen
om uw schrift goed te verzorgen!
Als ge een inspanning wilt doen
en lezen uit uw psalmenboek,
zal ik u rijkelijk betalen,
wat ik voor een ander zou laten.
De krekel uit de hoogte zegt:
– Zwijg, gij verrader, gij duivelsknecht!
Ge hebt het met geen dwaas te doen.
Ik zag uw blik zo nors en woest.
– Ik wou weten, bij Sint-Aloïs,
hoe het met uw gezondheid is.
Hij nadert nu Rein dichterbij
om hem ‘t observeren van nabij.
En Reynaert, die wil zich wreken,
verfoeit het dat hij zo wordt bekeken.
Hij haalt uit zijn linkermouwe plots
(om ermee te slaan) een knots.
De krekelaar niet vluchten wil
aleer hij slaat een scherpe gil
en Rein, die zoveel listen weet,
gooit zijn wapenstok plots neer:
– Frobert, roept hij, ge moet eraan.
Ik weet dat als ik u liet gaan,
gij mij nog vaak zoudt kunnen schaden.
Reynaert is zich aan ‘t beraden,
hoe hij zich zou kunnen wreken
op d’arrogantie van de krekel.
Hij opent zijn muil, spert zijn kaken
om er zijn vijand mee te kraken.
De krekel wijkt terug en zegt:
– Dat de koliek u kwelle en velt.
Ge zijt een echt hoerenkind.
‘k Wou dat ge aan de galge hingt.
62
Door de duivel is wis bezeten
de pelgrim die een mens wil eten.
Als ik in uw muile zat,
gij mij allang verslonden hadt.
Ik stond heel dicht bij de dood,
maar God redde mij uit de nood.
Nu wil ik naar mijn woning gaan
en gij zult buiten blijven staan.
Rein antwoordt: – Gij zijt wat zat.
‘k Meende uw boek te hebben gevat.
Voorwaar, had ik het opgegeten,
‘k had al uw liederen nu geweten.
Ge moogt nu denken wel en goed,
dat ik maar zeer slecht zien moet,
als ik u, meester, niet eens zag,
wat me, bij God, niet verbazen mag.
Als ik nu niet meer goed zie
komt het door de pelgrimagie,
die mijn lijf zo heeft ondergraven
dat men mij dra draagt ten grave,
zodat ik het niet lang meer trek.
Maar gij als goede en wijze klerk,
neem ik, met Gods wil, als reisgezel,
want ik weet het goed en wel
dat, zocht ik alom in het rond,
ik geen beter meester vond.
In de lach de krekel schiet
en weigert te zingen zijn lied,
want hij kent Reynaert zijn streken.
Hij zegt hem: – God mag het weten,
Reynaert, wees maar niet bezorgd,
want op tijd wordt er gezorgd
dat ge aan een pape kunt biechten
om uw geweten te verlichten.
Ge kunt aan hem zelfs overlaten,
uw testament en uw legaten.
Terwijl ze samen ongestoord
voeren woord en wederwoord
en aan gevaar geen aandacht schonken,
komen daar zeven losse honden.
Zij hadden Reynaert vastgegrepen
als hij niet was opzij geweken.
Ook de jagers zijn gekomen
en de schutters met hun bogen.
Een meesterknecht spoort de honden aan
en Reynaert schrikt van het kabaal.
Hij vraagt zich af wat ‘t worden zal
en kiest al voor het hazenpad.
Tiecelijn, 18, 2005