JG 18 nr 1 - Reynaertgenootschap

de tweederde ervan krijgt.
Zo luidt ‘t costuym van handelaren
die vrolijk door het leven varen.
De wolf geeft daarop ten antwoord,
wijl hij zijn scherpe tanden toont:
– Bij Sint-Jan, laat hem met vrede
en probeer mij niet te overreden
om hem zijn ham te ontnemen.
Gisteren nog kwam ik hem tegen
en hij sloeg me zo hard met een knots
dat ik nog beschaamd ben en niet trots.
– ‘t Geeft niet, zegt Reynaert daarop,
voor mij is ‘t goed moment om
mijn nieuwe list uit te proberen
en de ham te recupereren.
Als ik, oom, daar niet in slaag,
stel me dan maar aan de kaak.
Oom, wacht nu en blijf hier staan,
ik zal naar de boer toegaan.
– Goed!, daarop Ysegrijn zegt,
en Reynaert begeeft zich op weg.
Hij sleept zich voort naar de baan
alsof hij krank is, zo langzaam.
De boer ziet hem aan, onvriendelijk,
en slaat bleek uit van de schrik
want zijn ham komt in gevaar.
Reynaert lijkt zo ziek voorwaar
dat de boer denkt met zijn handen
hem te grijpen en te vangen.
Maar Reynaert doet een sprong opzij
als de boer roept: – Ge zijt van mij.
Mijn mantel siert weldra uw vacht.
De vos hoorde dat en dacht:
‘met denken is nog niets gedaan,
en ‘k laat u zeker niet begaan.’
Hij vertrekt nu in galop
en de boer loopt achterop.
De dorper heeft dra zoveel pijn
dat hij haast valt in katzwijm
en zijn ham werpt op de grond.
“Nu!” denkt Ysegrijn terstond.
Reynaert gaat in snelheid door
en Ysegrijn volgt gezwind zijn spoor
tot hij aan de plekke komt
waar de ham ligt op de grond.
Hij stort er zich op en vlug
gooit hij hem zwierig op zijn rug
en verstopt zich achter een struik.
De ham verdwijnt dra in zijn buik.
61
Voor Reynaert is het touw gebleven.
Als de boer terugkeert op zijn schreden,
gaat jammeren de arme man
om het verlies van zijn ham.
Nooit had een man zo’n berouw!
Rein liet hem lopen waar hij wou
en hij ging naar het struikgewas
waar hij te delen dacht de ham.
Maar Ysegrijn was langsgekomen
en had de ham tot zich genomen
en voor zijn compaan had de rabauw
alleen gelaten het vet touw.
Omdat hij nu wil geen gevecht,
de vos tot Ysegrine zegt:
– Het touw zij voor wie ‘t verdient.
Voor mij zijt gij een slechte vriend.
Hier wil ik dus niet langer toeven
of mij nog langer bij u voegen.
Ik hield nooit op met discuteren;
wil mij, oom, nu permitteren
op beevaart over land te gaan
naar Sint-Jacob, als ‘t u behaagt.
– Ik sta het toe, zegt Ysegrijn
en naar het schijnt was Reynaert blij,
want zonder dralen hij vertrekt
zeer opgelucht en opgewekt.
Het lijkt hem dat hij is ontkomen
aan de duivel en zijn demonen.
Reynaert is nu op weg gegaan
en hij laat zijn gepeinzen gaan,
hoe hij zich op de wolf kan wreken,
die de ham niet wou verdelen,
wraak die zal komen vroeg of laat.
Vóór hem, kijk, daar ziet hij staan
een kruis waarnaar hij nu toegaat.
Hij komt in de lochting van een paap
en vindt er overvloed aan ratten
die hij daar zo maar kan vatten.
– God, zegt hij, ‘k heb me niet vergist,
ik had grote honger – waarheid is ‘t –
en nu zal ik bij Godes wille
hier mijn honger kunnen stillen.
Maar een ratje vangt hij niet
tot zijn spijt en groot verdriet.
Als hij de jacht wil opgeven
ziet hij een krekelaar bewegen.
Reynaert huivert van de schrik
Tiecelijn, 18, 2005