JG 18 nr 1 - Reynaertgenootschap

Tekst
Ysegrijn verlaat het heideland
om te zoeken proviand.
Rein dezelfde behoefte had,
zodat kruisen moest hun pad.
Reynaert bidt dat God hem houde
uit de handen en de klauwen
van zulk een gevaarlijk compeer
en richt zich nedrig tot de Heer:
– Voorwaar hij is een slecht gebuur
door wie ik kommer en kwel verduur.
Zie toch, Heer, hoe vliegensvlug
hij zal vallen op mijn rug.
Reynaert geeft zich rekenschap
dat hij de wolf niet ontsnapt
als hij niet kiest het hazenpad.
Hij zegt hem dan ook zeer gevat:
– God geve u, oom, dierbare vriend,
de eer en vreugd die gij verdient.
Zegt de wolf: – God mij beware
dat ik u met plezier aanstare.
Bij God-de-Vader die ik eer,
telkens ik u zie, compeer,
wil ik, ‘t zij baron, mage of vriend,
geen enkel ander wezen zien.
Ik ga u immers erg doen lijden
en u in mijn maag laten glijden.
Dit wordt uw lot, ge ontsnapt me niet,
met ‘t snelste paard mij niet ontvliedt,
voor ge levert strijd of slag
en uw vlees zwellen doet mijn flank,
zodat ik nog meer word gevreesd.
Wat doet ge nu? Wees niet bevreesd!
Kruip in mijn muil! Waarom wachten?
Ysegrijn scherpt al zijn tanden.
Er wacht Rein een droevig lot,
want niemand kreeg meer van de stok
– was hij in het Saracenenland
gegijzeld of in krijgsgevang –
dan die arme sukkelaar
van de belaagde vos Reynaert.
Hij zit in een lastig parket
want van zijn rug en uit zijn nek
vliegen in ‘t rond de plukken haar
als uit een pluimkussen voorwaar.
De vos roept en gilt van de pijn
en toch houdt niet op Ysegrijn.
De huid van Reynaert gaat aan flarden
60
en hij kan ‘t niet langer harden;
zo erg is het dat Ysegrijn
met de vos krijgt medelij.
Hij denkt aan de vriendschapsband
die ze koesterden jarenlang.
Vertroebeld worden nu zijn ogen
en hij huilt om mededogen,
terwijl hij diepe zuchten slaakt.
– Ach, roept de wolf, dit is verraad.
De woede heeft mij vastgegrepen,
ik liet mij door wrok meeslepen,
ik heb me als een schoft gedragen.
Ik zal geen vreugde meer verdragen
daar ik mijn raadsman heb gedood.
Rein hoort dat, strekt uit een poot.
– Wat zie ik, roept de wolf verstijfd,
er zit nog leven in dat lijf;
het leven heeft het niet verlaten,
er stroomt nog bloed door zijn aderen!
Reynaert komt recht op zijn poten
en zegt: – ‘t Is een zonde, een heel grote,
mij te behandelen als een laat.
Wees op mij toch niet zo kwaad!
Ben ik soms uw neve niet?
Aanzie me dan niet als een zier!
Maar daar ziet hij een boer aankomen
uit het bos tussen de bomen,
die aan een touw draagt om de nek
een grote ham en lendenspek.
Hij had maar pas zijn huis verlaten
of Rein kreeg hem al in de gaten.
– Omdat ge mij zo dierbaar zijt
– Rein redt zich nu met flemerij –,
oom, meld ik u een groot bericht:
daar komt voorwaar een boer in zicht
met een ham al op zijn rug.
Als we alert nu zijn en vlug
zullen we er de hand op leggen
en aan die boerenkinkel zeggen
dat we rijke kooplui zijn.
Waarom nog dralen Ysegrijn?
Erop los, nu het nog kan.
Ge zult zien hoe ik die ham
zal ontfutselen aan die man.
We kunnen de ham nu reeds verdelen:
met een derde ben ik tevreden
en gij, die zoveel groter zijt,
Tiecelijn, 18, 2005