JG 18 nr 1 - Reynaertgenootschap

ond mij branden al die candels.
Jezus schenkt u zelf zijn gratie
en van uw zonden de remissie.
Reynaert krijge dubbel jicht,
want er was daar kaars noch licht.
Wat daar was in overvloed
was kou en duisternis en geen gloed.
Ysegrijn, die lichtgelovig was,
dacht dat Reynaert de waarheid sprak.
Met moeite en weinig verstand
krijgt hij d’aker op de putrand
en springt er in met gestrekte poten.
Ysegrijn is zwaarder en groter
en glijdt meteen naar de diepte.
Luister, wat zij elkaar toeriepen.
In de bornput halverwege
kwamen ze elkander tegen.
Ysegrijn riep Reynaert toe:
– Hé, neef, waar gaat gij naartoe?
Reynaert zegt hem op zijn beurt:
– Geen zorgen, oom, niet getreurd.
Ik vertel u hoe het hier gaat.
Als d’ene komt dan d’andere gaat.
Ik ga naar de paradijselijke gaard
terwijl gij ter helle vaart.
Ik ben ontvlucht aan de demonen
bij wie gij terecht gaat komen.
Wijl gij gaat vallen in de hel,
ben ik gered en wonderwel,
bij God-de-Heer ons aller vader,
ginder hokken duivels te gader.
Zodra Rein op vaste grond staat
is hij tot vechten weer in staat.
Ysegrijn zit in een lastig parket.
Was hij gevangen vóór Alep,
hij kende daar nog meer geluk
dan onderaan in de bornput.
Luister wat staat te gebeuren,
hoe de monken hun krachten verbeurden.
Ze hadden bonenpuree gegeten
en daarvan grote dorst gekregen.
‘s Avonds hadden ze zoveel gedronken
dat ze de hele nacht door ronkten.
De dienaars waren niet present
zodat drank ontbrak in het convent.
Maar ‘t gebeurde dat de kok
die voor drank en eten zorgt
zijn krachten had weergevonden.
58
Hij ging naar de bornput in de morgen
met een ezel als lastdier
en drie broeders bovendien.
Zij kwamen aan de bornputboord
en bonden de ezel aan de koord
die zijn krachten niet wou sparen
om de aker naar omhoog te halen.
De monken sloegen om ter meest
op het nochtans gewillig beest,
die ‘t touw niet in beweging krijgt
maar toch een portie slagen krijgt.
Een pater, op de putrand steunend,
En daar ver voorover leunend,
speurt rond in de put; en kijk:
hij bemerkt daar Ysegrijn.
Hij roept tot d’andere paters:
– Wat doet gij daar, bij God-de-Vader?
Het is bijna niet te geloven
maar ge trekt een wolf naar boven.
Ze rennen als een verstoorde bent
in paniek naar het convent,
maar ze zijn toch niet vergeten
eerst de katrol te blokkeren.
Wolf Ysegrijn, de schavuit,
staat nu duizend angsten uit.
De paters roepen al hun knechten
om het zaakje te beslechten.
De wolf zal het nu hard bekopen.
De abt grijpt een knots met knopen
en de prior een kandelaar.
In het hele klooster blijft daar
geen monnik zonder spies of stok.
Ze lopen naar de bornput om
daar slagen uit te delen.
De ezel die achter was gebleven
helpen ze nu al te gader
om de aker op te halen.
Ysegrijn wacht niet op respijt:
wat voor een magistrale sprong doet hij!
De honden zitten achter hem aan
en weldra vliegen vlokken haar
en plukken huid al in het ronde.
Ondertussen hebben de monken
hem gegrepen en wreed bewerkt
zijn lenden en zijn achterwerk.
In kwade handen viel Ysegrijn
die wel vier keer viel in zwijm.
Hij zit waarlijk in de puree
en ligt nu naast de rand van steen
Tiecelijn, 18, 2005