JG 18 nr 1 - Reynaertgenootschap

Hier weert men haat en vijandschap,
hier heerst alleen vrede en vriendschap.
Bezie en kijk naar dees weegschaal.
Reynaert wijst hem de emmer aan.
Volg nu wat er geschieden gaat.
De vos, een meester in wartaal,
heeft Ysegrijn vlug overtuigd
dat hij zich over de putrand buigt
en dat de emmers die daar hangen
van goed en kwaad zijn de balansen.
Hij zweert het bij God en Sinte-Pieter.
En Reynaert doet weer geniepig
om te bedriegen zijn compeer:
- Kijk hoe de katrol functionneert:
als de ziel van ‘t lichaam scheidt
en of het u triestig maakt of blij,
zij gaat liggen in een aker.
God is een zo goede Vader
dat als de ziel haar zonden afzweert
en zich geheel rehabiliteert,
hij de aker naar beneden laat
terwijl boven blijft het kwaad.
Maar heeft de mens niet gebiecht,
dan zal hij ondanks zijn gewicht
zonder meer daar boven blijven
tot het einde van de tijden.
– Vertel me nu, vraagt Ysegrijn dan,
of d’Heilige Geest mij helpen kan.
– Zijt gij van uw zonden verlicht?
– Ik heb ze allemaal gebiecht
onlangs aan een stokoude haas
en aan een geit met sikkebaard.
Ik vrees niet meer naar de hel te gaan
voor wat ik op aarde heb misdaan.
– Als ge wilt naar beneden komen,
dan moet ge eerst en zonder schromen,
uw zonden belijden en afzweren;
alleen een biecht kan u verlenen
de toegang tot dit paradijs alhier.
– Compeer, biechten stoort me niet,
mijn biecht zal geen beletsel wezen
om te komen naar beneden.
Weet dat ik – geen leugen is ‘t –
vanmorgen na de eerste mis
heb ontmoet Hubert, de wouw,
aan wie ik mijn biecht heb toevertrouwd.
Ik ben op die vogel toegerend
en heb hem mijn zondigheid bekend,
want ik wou niet langer beiden
57
om mijn zonden te belijden;
ik wou d’absolutie krijgen,
wat hij me niet heeft geweigerd.
Hij schold me al mijn zonden kwijt,
daarom ziet ge mij zo verblijd.
– Beste compeer, kon ik geloven
dat ge mij niets hebt voorgelogen
en dat ge nu zijt in regel
om te varen naar de hemel,
dan zou ik de Heer wel bidden
om u bij mij te laten zitten
en u tot in de eeuwigheid
te geven gelukzaligheid.
– Compeer, waarom nog langer dralen,
laat me vlug ten hemel dalen,
want ik verlang zo naar dit feest.
Bij mijn geloof in d’Heilige Geest,
ik heb de waarheid u gezeid.
Toon me nu uw genegenheid.
Maar Reynaert bleef hem toeroepen:
– Ge moet God om gena verzoeken
en hem vol ootmoed vragen
dat het de Here zou behagen
u vergiffenis te geven
voor uw kwaad en zondig leven,
dan pas kunt ge hier binnengaan.
Langer kan de wolf ‘t niet aan:
hij keert zijn kont naar d’Orient
en zijn kop naar d’Occident
en begint te brullen en te joelen
en hard te gillen en te roepen.
Rein, in staat tot wondere daden,
zat beneen in d’andere aker
die in de put was neergedaald.
‘t Is uit louter leedvermaak
dat hij er zich in heeft gestrekt.
Ysegrijns woede is opgewekt.
Hij roept: – Ik heb tot God gebeden.
– En ik, zegt Rein, heb hier beneden
hem betuigd mijn dankbaarheid.
Ge gaat nu, oom, zonder respijt,
naar de diepte nederdalen.
Ik moet u, heren, nu verhalen:
het was op dit moment al donker
met in de nacht sterrengeflonker,
dat Rein die wou komen uit de put
de wolf alweer zet voor schut.
– Ysegrijn, zie toch die mirakels,
Tiecelijn, 18, 2005