JG 18 nr 1 - Reynaertgenootschap

kreeg hij opeens zo’n grote dorst
hij die het bij iedereen bakt bruin.
Een put lag in ‘t midden van de tuin.
Rein ziet het en hij loopt er heen
om zijn dorst te lessen daar meteen.
Maar bij ‘t water kan hij niet geraken.
Rein vindt wel een put vol water
en ziet dat hij breed is en diep.
Er inspringen durft hij niet
bang dat het hem slecht zou vergaan.
Hij weet anderzijds niet hoe aan
een frisse slok water te geraken.
Heren, wat ik nu ga verhalen
is een wonder, een echt mirakel.
In de put hingen twee akers.
Als d’een klimt, d’andere daalt
en komt d’een dan d’andere gaat.
Rein die zoveel kwaad heeft gedaan
is bij de stenen rand gaan staan.
Hij is bedroefd, triest, teneergedrukt.
Hij buigt zich voorover in de put
en ziet beneen zijn spiegelbeeld.
Reynaert heeft zich dan ingebeeld
dat de weerspiegeling die hij zag
van zijn vrouw Hermelinde was,
die hij bemint met hoofse minne
en die vertoefde nu daarbinnen.
Verbouwereerd is nu Rein
en hij roept: – Gij daar! Wie zijt gij?
Wat doet gij daar in die waterput?
De echo kaatst zijn stem terug
en Rein hoort het en schrikt zeer.
Toch roept hij nog een tweede keer
en weer wordt zijn stem weerkaatst.
Rein is nu zeer verbaasd.
Hij zet zijn poten in een aker
en eer hij een gil kan slaken
ligt hij beneden in het water
en weet dat het hem niet is gelukt
zijn vrouw t’ omhelzen in de put.
Nu zit Rein in een slecht parket.
De duivel heeft hem daar gezet.
Op een steen zit nu Reynaert
en wou dat hij lag opgebaard.
Hij lijdt daar in grote nood
want zijn angst en kwel zijn groot.
Zijn staart is nat en ook zijn huid
en ‘t ziet er niet goed voor hem uit.
55
Zat hij niet beter vastgeketend
of in ijzers vastgeklemd?
Maar niet meer dan rechtvaardig is ‘t
dat hij die de wereld met list
bespot, vernedert en bedriegt
op zijn beurt ook eens verliest?
Reynaert weet niet op welke wijze
hij zich uit de put zal bevrijden.
Hij zit daar voor een hengelpartij
en dat maakt hem ver van blij,
want hij is vertoornd en kwaad
om zijn erbarmelijke staat.
Waard acht Reynaert zijn verstand
nog geen knoop of wijsheidstand.
Heren, ‘t gebeurde rond die tijd
dat in ‘t nachtelijk uur Ysegrijn
haastig en zonder te verbeiden
verlaten had de grote heide.
Hard had hij nood aan fourrage
want de honger begon fel te knagen.
In volle galop teruggekeerd
is hij voor d’abdij gearriveerd.
Eén woestenij was het land.
Hij zegt: - De demon heeft het ingepalmd.
Er is te vinden hier geen eten
noch voedsel om te overleven.
Al dravend komt hij daar aan
en blijft voor de poorte staan.
In ‘t midden van het erf ziet hij
de put waarin Rein zich vermeit.
Bedroefd is hij, triest en bedrukt.
Hij buigt zich voorover in de put
en ziet beneen zijn spiegelbeeld.
Hij kijkt, ziet steeds beter zijn beeld
en doet precies wat deed Reynaert
nu hij in de bornput staart,
op zijn buik over de rand van steen
om beter te zien het beeld beneen.
In ‘t water dacht hij te bemerken
van zijn vrouw Hersent de trekken
en precies zoals Reynaert deed
hij over de stenen putrand gleed
en zag tot zijn verwondering
van zijn vrouw de weerspiegeling.
Hij zag ook dat ze niet alleen was
maar in Reynaert zijn gezelschap …
Dat stond Ysegrijn erg tegen.
Hij zei: – Ik word hier slecht bejegend.
Tiecelijn, 18, 2005