JG 18 nr 1 - Reynaertgenootschap

Hij verlaat het bos, komt aan de zoom
en houdt stil; hij voelt zich loom
want door honger overmand.
Er heerste hongersnood in ‘t land.
Van tijd tot tijd strekt hij zich uit
en zijn darmen en zijn buik
vragen zich af wat zijn poten
en tanden toch uitrichten mogen.
Hij zucht van angst en van ellende
wegens het knagen aan zijn lenden.
Hij denkt, waarom nog langer dralen
als er hier niets is te halen.
Hij gaat weg dan uit dit oord
en loopt een volle morgen voort
en wil eerder niet vertragen
tot hij komt aan een passage,
waar hij gaat rusten langs de kant.
Daar, omgeven door een houtwal,
bij een immens veld haver
lag de abdij der witte paters
met ernaast een grote schuur.
Daar lokt Rein het avontuur.
De schuur was alles wel beschouwd
van stevige grauwe steen gebouwd
en rond de solide muren liep
een brede slotgracht steil en diep.
Geen levend wezen kon daar
indringen zonder lijfsgevaar
om er iets uit weg te roven
want de schuur was goed gesloten.
Ze steekt boordevol etenswaren
want het convent is zeer welvarend.
Zeer interessant was dus die schuur
maar te steil was toch de muur;
voedsel lag daar in overvloed
waaraan een vos zich doet te goed:
kippen en kapoenen allerhande
waren daar rijkelijk voorhanden.
Reynaert springt over het hekken
om ten aanval al te trekken.
Hij wou zijn strijdros niet intomen
voor ze aan de hennen komen.
Hij stopt nog even voor de wal en
is klaar om ‘t pluimvee aan te vallen,
maar bij hen komen kan hij niet.
Hij speurt de muur af en hij ziet
geen brug, geen plank of geen passage.
Bedroefd is Reynaert want verslagen.
Maar de sluwe vos zoekt voort
54
en merkt een deurtje in de poort
dat openstaat en uitgeeft op
het hennen- en kapoenenhok.
Rein glijdt er meteen binnen in.
Maar nu hij in het hok zit
wordt zijn toestand zeer kritiek
want als de monniken hem grijpen
zullen zij losgeld voor hem eisen,
want ze zijn barbaars en wreed.
Maar goed, wie niets riskeert …
Rein naar binnen zich beweegt
maar hij is bang en hij beeft
omdat men hem ontdekken kan.
Hij komt daar bij de kippen al
met een klein hart en bang gemoed
wetend dat hij een dwaasheid doet.
Hij keert terug want hij is bang
dat men hem betrapt en vangt.
Hij wil vlug nu terugkeren
maar hij begint te mediteren:
dat nooddruft ook ouderen velt,
dat de honger hem zo danig kwelt
en of ‘t hem spijten zal of niet,
of hij slagen zal of niet,
hij moet naar ‘t hennenhok weerkeren
en het pluimvee attaqueren.
Rein keert terug op zijn schreden
en is weer in de schuur gegleden
en zo geruisloos bovendien
dat geen kip hem hoort of ziet.
Op een stok drie kippen zaten
die door de dood getekend waren
en Rein, als een dief in de kooi,
klom dichter op een stapel hooi.
De kippen horen het hooi bewegen
en dat geritsel doet hen beven,
zodat ze in een hoek wegduiken gaan.
Reynaert gaat achter hen aan
daar waar ze zich houden schuil
en grijpt ze één voor één in zijn muil.
Hij heeft ze alledrie doodgebeten
en er twee van opgegeten,
de derde neemt hij mee naar huis
om ze te braden op ‘t fornuis.
Toen hij zijn maag goed gevuld had
voelde hij zich geheel op zijn gemak
en langs ‘t hekken in de clausuur
verlaat hij met de hen de schuur.
Maar toen hij aan de poorte stond
Tiecelijn, 18, 2005