JG 18 nr 1 - Reynaertgenootschap

13
van de plank verbeteren en Reinaard wordt door de volgende egelgranaat tegen
een boom geworpen. Daarna wordt hij nog door verschillende egels geraakt. Maar
hij leeft nog steeds. Als laatste levende granaat wordt Snorbaard afgeschoten. Maar
ook Snorbaard zelf kan Reinaard niet de genadeslag geven. De taaie vos schudt
alle egels van zich af en stort zich op de dieren die rond de slingerplank in stelling
liggen. Juist op dit ogenblik komt een eskader wespen boven het slagveld. In snelle,
wentelende duikvlucht laat de ene golf wespen na de andere zich boven de vos
naar beneden vallen. Wesp na wesp kromt zijn zwart-gele achterlijf naar voren en
jaagt zijn lading angels, als met een machinegeweer, in Reinaards huid. Als de wespen
al hun angels verschoten hebben ligt Reinaard verslagen en jankend in het
gras. Maar de taaie vos richt zich weer op en stort zich voor de tweede maal op de
dieren rond de slingerplank. Die hebben als wapen nog slechts twee eieren die de
kip van opwinding heeft gelegd. Ze gooien ze in de vos zijn ogen, maar dat kan zijn
stormloop niet afremmen. Op dat ogenblik redt de kip door een meesterlijke zet de
anderen het leven. Ze zet zich op het uiterste puntje van de slingerplank onder het
rotsblok dat gebruikt wordt als gewicht om de slingerplank als katapult te laten werken.
Slapoor laat de steen hoog ophijsen. De kip blijft koelbloedig onder het rotsblok
op Reinaards aanval wachten. Op het laatste moment vliegt ze weg. De dieren
laten het rotsblok vallen en zo wordt de vos verpletterd. Reintje is dood.
Bruinoor en Witstaartje bevrijden hun zusje Witje uit de gevangenis en brengen
haar tussen de feestvierende dieren in het Molendal. Na dit machtsvertoon heeft
geen rover het nog gewaagd de rust te verstoren in het rijk van de grote koning
Stekelatus III.
De illustraties in Reintje verwekt onrust
Het kinderboek Reintje verwekt onrust is dus een trouwe bewerking van Der
Störenfried. Het boek heeft als ondertitel: een sprookje met teekeningen van Hans
Held. Voor de tekenfilm werden duizenden tekeningen gemaakt. Hans Held heeft
daaruit, al dan niet bewerkt, vijftien tekeningen gekozen en als illustraties in zijn
boek gebruikt.
Op het eerste plaatje (afb. 1) zien we de terugkeer van Reinaard naar het dal van
de Molen-Aa. Zich behoedzaam voortbewegend met zijn staart onder zijn arm om
geen sporen achter te laten, dwaalt de vos tussen de bomen aan de rand van het
woud. Hij heeft als bescherming tegen de koude van de vroege ochtend zijn handen
diep in de zakken van zijn versleten broek gestoken. Reinaard oogt hongerig
en bang. Loerend uit zijn ooghoeken speurt hij naar mogelijk dreigend gevaar. Er
hangt een nevelige, kille ochtendstemming over de scène. Niet alleen de lichaamstaal
van de vos, maar het hele plaatje creëert een sfeer van onveiligheid. We zien
hier ook al vooruitwijzend grote steenblokken die verder in het verhaal een belangrijke
rol zullen spelen.
Het tweede plaatje in het boek toont ons de vlucht van de door de terugkeer van
Reinaard opgeschrikte ekster boven de toppen van de bomen. Maar we richten nu
eerst onze aandacht op het derde plaatje (afb. 2). De ekster, op hoge hakken en
met gespreide vleugels, meldt erg opgewonden de terugkeer van Reinaard aan raaf
Kolkman. Met open bek en slepende staartveer luistert de raaf naar het stotterend
vertelde verhaal van nicht ekster. Hoewel Kolkman zijn schrikreactie niet goed kan
verbergen, probeert hij toch de houding van een onverstoorbare politieman aan te
Tiecelijn, 18, 2005