View/Open - Document Server@UHasselt

Preoperatieve planning van complexe osteotomie-ingrepen bij craniomaxillofaciale chirurgie is
samen met de expertise van de uitvoerende chirurg van groot belang voor het verkrijgen van een
optimaal resultaat. De veranderingen van het zachte weefsel die samengaan met de verplaatsing
van het harde weefsel zijn moeilijk accuraat te voorspellen. 15-17 Omwille van de grotere dichtheid
van het harde weefsel, is dit gemakkelijker om te voorspellen. Echter, het finale esthetische
resultaat wordt niet enkel beïnvloedt door het harde weefsel. 12,18
2.3.1 Osteotomieën in de kaakbeenderen
Als gevolg van verkeersongevallen en/of oorlogsgeweld werd er ervaring opgedaan in de
behandeling van kaakfracturen en kwetsuren van de weke delen van het gelaat. Deze ervaringen
hebben een belangrijke bijdrage geleverd tot de heelkundige correctie van dysgnathieën van het
gelaat. In 1846 werd een osteotomie op het corpus mandibulae uitgevoerd door Hullihen. Toch
duurde het nog een eeuw vooraleer de mogelijkheden van deze chirurgie tot in de brede lagen van
de praktijk waren doordrongen. Wassmund was omstreeks 1930 de persoon die de basisbeginselen
heeft vastgelegd. De Duits-Oostenrijkse school met Schuchardt, Köle, Trauner en Obwegeser
zorgde na de tweede wereldoorlog voor internationale bekendheid van de osteotomie technieken. 1-2
2.3.2 Osteotomieën in de bovenkaak
In onderstaande tekst worden de osteotomieën in de bovenkaak besproken die relevant zijn binnen
de patiëntenpopulatie van de thesis.
2.3.2.1 LeFort osteotomieën
De LeFort operaties zijn genoemd naar de Franse militaire chirurg LeFort. Hij legde voor het eerst
het patroon van breuklijnen in het aangezicht vast en beschreef drie niveaus waarop deze
breuklijnen meestal voorkomen. Volgens deze breuklijnen zijn er drie operaties ontwikkeld, die
afhankelijk van het niveau LeFort I, LeFort II of LeFort III worden genoemd.
De Le Fort I- osteotomie is ongetwijfeld de meest gebruikte techniek. De techniek is bruikbaar voor
verplaatsing van de maxilla naar voor of naar achter, naar boven of naar onder. De techniek werd
eerst beschreven door Wassmund in 1935. Door verschillende auteurs werden verbeteringen van
de originele techniek voorgesteld. De belangrijkste bijdrage wellicht kwam van Bell in 1975 die
door de "downward fracturing" de mogelijkheden sterk uitbreidde. 2,19
9