Bestand (1.7 MB) - VVOG

ejaarden komen daar nog twee specifieke problemen bij: het gebruik
van verschillende geneesmiddelen (polymedicatie) – met de
hele resem bijwerkingen die daarbij horen – en cognitieve beperkingen.
In die omstandigheden is het logisch dat de industrie alles
in het werk stelt om de therapietrouw te verbeteren: interactieve
programma’s, websites, brochures die worden verspreid via artsen
en apothekers… “Deze maatregelen hebben weliswaar een impact,
maar die blijft beperkt – hoewel toch reëel, vervolgt Silverman,
net als de impact van elektronische of andere berichten die artsen
versturen om hun patiënten aan de behandeling te herinneren…”
Silverman bekeek verschillende studies over middelen om de compliance
te verbeteren en onthoudt dat er met slechts één methode
goede resultaten worden geboekt: automonitoring na educatie
van de patiënten over de details van hun aandoening. Deze educatie
moet overigens continu zijn, niet gericht zijn op één enkele
consultatie en het grootste deel van de tijd de arts-patiëntrelatie
vertegenwoordigen. In deze context is het interessant om op te
merken dat de consistente controle van de botresorptiemarkers
de compliance minstens net zo sterk beïnvloedt als de continue
aanwezigheid van een verpleegkundige (2) en dat ongeacht het
gebruikte product. Hoe dan ook, concludeert Silverman, bieden
veel interventies de beste garantie voor therapietrouw, zowel bij
het begin van de behandeling als bij latere consultaties.
Non-compliance: de gevolgen zijn
ook economisch (3)
Gebrek aan therapietrouw en staken van de behandeling – veel
voorkomend gedrag bij langdurig behandelde patiënten – hebben
grote klinische en economische gevolgen. Toch als we de onderzoeksresultaten
van een Belgisch team onder leiding van Marc
Hilligsmann (ULg) moeten geloven. Ze gebruikten een microsimulatiemodel
van Markov om de impact van het niveau van trouw
aan een behandeling met bisfosfonaten op de gezondheidstoestand
van de patiënten te onderzoeken (evaluatiecriteria waren
het aantal vermeden fracturen en QALY, Quality Adjusted Life Year
of één jaar in goede gezondheid), alsook de kosten-effectiviteits-
142
GUNAIKEIA - Vol 14 nr 5 - 2009
verhouding van deze behandeling ten opzichte van therapeutische
onthouding. Om de voortzetting van de behandeling (persis tence)
te evalueren, werden verschillende scenario's opgesteld. Er werden
enkele persistence-modellen opgemaakt: optimaal of ‘realistisch’,
met verschillende percentages drop-outs in de loop van de tijd.
De compliance werd gekwantificeerd met behulp van de Medical
Possession Ratio (MPR) en bedroeg 0 tot 100%. Literatuurgegevens
werden gebruikt om de correlatie te bepalen tussen de
compliance en de daling van het aantal fracturen. De analyses
werden uitgevoerd bij vrouwen ouder dan 65 met een T-score van
MBD ≤ -2,5SD zonder eerdere fracturen.
De winst uitgedrukt in QALY en het aantal vermeden fracturen
dankzij de behandeling stegen significant naarmate de compliance
groter was en de behandeling werd voortgezet (persistence).
Aan de hand van een simulatie van een perfecte compliance,
gedefinieerd als de inname van 100% van de geneesmiddelen
voorgeschreven op één jaar en een ‘realistische’ persistence,
vertegenwoordigden de winst op het vlak van QALY en aantal
vermeden fracturen 48 en 42% van de cijfers berekend met een
model van volledige compliance (optimale persistence). Voor een
compliance (MPR) van 80% lagen de bijhorende cijfers nog lager:
respectievelijk 27 en 23%.
In het kader van een ‘realistische’ persistence steeg de kost van de
behandeling met bisfosfonaten op het vlak van QALY progressief
naarmate de compliance afnam: respectievelijk €19.068, €32.278
en €81.690 voor een geneesmiddeleninname (MPR) van 100%,
80% en 50% van de voorgeschreven geneesmiddelen.
In het scenario van een optimale persistence, zonder één enkele
stopzetting van de behandeling, stegen de kosten eveneens naarmate
de compliance afnam, al lagen de cijfers iets lager: €16.997,
€24.401 en €68.836 met een MPR van 100%, 80% of 50%.
Deze studie bewijst dat gebrek aan trouw aan behandelingen tegen
osteoporose niet alleen aanleiding geeft tot een achteruitgang
van de gezondheidstoestand maar ook tot een significante
stijging van de kosten-effectiviteitsverhouding van deze geneesmiddelen.
Interventies om de therapietrouw van de patiënten te
verbeteren, zijn dus essentieel.