გადმოტვირთვა PDF ფორმატში

ქართულ ტოპონიმებზე განსაკუთრებული იერიში
მიიტანეს ყოვლად დაუსაბუთებელი ე. წ. `სამხრეთ ოსე-
თის ავტონომიური ოლქის~ ხელოვნურად შექმნის შემ-
დეგ (1922 წლის 20 აპრილი), როცა ოსთა ერთმა ნაწილ-
მა თავიანთ ისტორიულ სამშობლოდ წარმოიდგინეს
სამაჩაბლოსა და ქსნის საერისთავოს ტერიტორია; პირ-
ველი და აუცილებელი ამ მიზნით უნდა
გაკეთებულიყო ისტორიული ქართული ტოპონიმების
ამოძირკვა და მათ ნაცვლად ოფიციალურად ოსური და
ოსური ჟღერადობის ტოპონიმების დამკვიდრება.
ცხადია, ის აღარ გაითვალისწინეს, რომ ამ ტერიტორიის
ძველი ქართული ტოპონიმები შემორჩენილია უძველეს
და მოგვიანო პერიოდის წყაროებში.
XX საუკუნის 30-იან წლებში ოსებმა მიზნად დაი-
სახეს `ოლქის ტერიტორიაზე~ არსებული 986 ქართული
ტოპონიმიდან 411 ოსურით შეეცვალათ. თურმე უნდა
შეცვლილიყო გორგაშენი _ დალდაგ-ყაუდ, ნაგომევი _
ტიჯითად, ფიჭვნარი _ კულდიმად, სარბიელი _ ზანგად,
ციხის-სოფელი _ ხუბიათად, ვაშლოვანი _ ფატკუჯინად,
ჭორჭოხი _ უალვაზად, წინაგარი _ ამაძარინად, გდუ-
ლეთი _ ბიბილთად, ქედიგორა _ უალბილად, მსხლები
_ უალაზად, ორჭოსანი _ ზილახარად, ლომისი _ ხუა-
სარად, მეტეხი _ ცაგათად, მონასტერი _ დონგარონად,
ქვითკირი _ რაბინად, იკეთი _ ჩერთკოთედ, ნადაბური
_ ნოგძიმრად, ივრეთი _ თუათად, საბუე _ რაბინად,
ქემერტი _ ჩემერთად, კვერნეთი _ კუბფიედ, კეხვი _
ჩეხად, ჩასავალი _ ნიკკასანად, დიდმუხა _
სტირტულზად და ა. შ. ამდენად, ერთი ხელის მოსმით
35