დედამიწიდან მთვარემდე

მოუჩანდა. თითებს ამოძრავედა. იგრძნობოდა, რომ ეს კაცი არ გაიყინებოდა ყველაზესაშინელ ყინვაშიც კი და შიშისაგან გული არ აუკანკალდებოდა განსცდელის ჟამს."ატლანტის" გემბანზე კი წამითაც არ ისვენებდა, როგორც მეზღვაურებიიტყვიან, - აფრებაშლილი ხალხში აქეთ-იქით მიმოდიოდა, ხელებს იქნევდა,დროგამოშვებით ფრჩხილებს იკვნეტდა, თითქმის ყველას "შენობით"ელაპარაკებოდა. ის იყო ერთი იმ იშვიათი ორიგინალური ადამიანთაგანი,რომელთაც შთაგონების ჟამს ქმნის ხოლმე შემოქმედი, მოდელებს კი მაშინვეამსხვრევს.მართლაც, მიშელ არდანის პიროვნება ფსიქოლოგიური დაკვიღვებისა დაანალიზის უშრეტი წყარო გახლდათ. ამ საოცარი ადამიანს მიდრეკილება ჰქონდაჰიპერბოლისადმი, შემორჩენოდა ყმაწვილური აღტყინება, მის თვალებში ყველასაგანი არადამიანურ ზომას იძენდა. ამიტომ იყო, რომ მას განუწყვეტლივ ებადებოდადიდი და გაბედული იდეები. ყველაფერი, გარდა ადამიანური ღისებებისა დადაბრკოლებებისა, გაზვიადებული სახით ეხატებოდა.მოკლედ იგი იყო დიდბუნებოვანი პიროვნება; თვით ფეხებამდე მხატვარი,მახვილგონიერი კაცი. მართალია მახვილსიტყვაობის ფეიერვერკს გაურბოდა,სამაგიეროდ, მოფარიკავის სიმარჯვით იცოდა ხოლმე სიტყვიერი დარტყმა.დისპუტების დროს ნაკლებ ზრუნავდა ლოგიკასა და ფორმალურად სწორსილოგიზმებზე, რაშიც ყოველთვის მოიკოჭლებდა, სამაგი ეროდ გააჩნდა თავისისაყვარელი ფანდები. თავგამოდებული მოკამათე, იგი მოწინააღმდეგეს პირდაპირკაკალ გულში ურტყამდა თავის ad hominem 1 არგუმენტებს, რომელთა წინაშეუსიტყვოდ იხევდნენ უკან. იგი ყველაზე უიედო ამბავსაც კი დორბლმორევითიცავდა ხოლმე.უცნაურუ იყო: შექსპირივით საკუთარ თავს "ბრწყინვალე უვიცს" უწოდებდა დაამაყობდა იმით, რომ ეზიზღებოდა სწავლულნი. "როცა ჩვენ ვთამაშობთ, ისინიმხოლოდ დარტყმებს ითვლიან", - ამბობდა იგი. მიშელ არდანი ჯადოსნურ ქვეყნებშიმოხეტიალე წმინდა წყლის ბოშა იყო, თავგადასავალთა მოყვარული, მაგრამ არამაძიებელი, ჰგავდა ფაეტონს, მთელი სისწრაფით რომ მიჰქრის მზის ორთვალაზე,იკაროსს, ოღონდ სათადარიგო ფრთების მქონეს.მიშელ არდანი სიტყვას სამქით ადასტურებდა, დაუფიქრებლად იგდებდა თავს__________1 პირადი ხასიათი (ლათ.)საფრთხეში, უკანმოუხედავად გადაეშვებოდა ხოლმე ყველაზე სახიფათო, უიმედოწამოწყებაში, ყოველთვის მზად იყო უკან დასახევი ხიდი აეფეთქებინააგათოკლესავით, ყოველ წამს შეიძლებოდა კისერი მოეტეხა და ამისდა მიუხედავა,მაშინაც ყოველთვის დგებოდა ფეხზე სათამაშო "დადგაბიჭივით".ერთი სიტყვით, დევიზდ ჰქონდა: "რადაც არ უნდა დამიჯდეს".შეუძლებელისადმი, წარმოუდგენელისადმი სიყვარული მისი "ruling passion" 2 იყო.მაგრამ მიშელ არდანის ღირსებებს მედალის მეორე მხრეც ჰქონდა. ერთიანდაზისა არ იყოს, ცდა ბედის მონახევრეაო და არაერთხელ უცდია ბედი, მაგრამთავის დღეში არაფერი შეუძწენია. იგი ფულეს უდარდელად ფლანგავდა,დანაიდების უძირო კასრი გახლდათ. ღრმად უანგარო კაცი იყო და მისი გულისბობოქარი აღტყინება ტოლს არ უდებდა ფიცხი თავის გაბედულ იდეებს.გულსხმიერი, რაინდულად დიდსულოვანი, მზად იყო, შეეწყალებინა თავისიდაუძინებელი მტერი და მონად ქცეულიყო, ოღონდ ზანგი დაეხსნა.