დედამიწიდან მთვარემდე

ქვეყნის ამ ახალ გმირს. როგორ გადმოვცე ის ციებ-ცხელება, მიშელ არდანისჩამოსვლამდე დარჩენილ საათებს, წუთებს, რომ ითვლიდა მოუთმენლობითშეპყრობილი ხალხი. ძნელია ყველა იქ მომხდარი ცვლილებების დახატვა - ფაბრიკისმუშაობის შეწყვეტა, ბირჟის ალიაქოთი, გემების ნავსადგურში დაკავება, რაც"ატლანტის" მოლოდინით იყო გამოწვეული, ესპირიტუ-სანტოს ყურეში ყოველდღემოსვლა სულ ახალი და ახალი ორთქლისა და იალქნიანი გემებისა, ფოსტისხომალდებისა, ყველანაირი სახისა და ზომის გასართობი იახტებისა და კატერებისა.შეუძლებელია დათვლა ათასობით ჩამოსული ცნობისმოყვარე ადამიანების, მათიჩამოსვლით ნახევარ თვეში ოთხჯერ გაიზარდა ქალაქი მოასხლეობის რაოდენობა დაამიტომ იძულებულნი იყვნენ, ქალაქგარეთ, ველზე, კარვებში ეცხოვრათ. ამის აღწერააღემატება ადამიანურ შესაძლებლობას და სიგიჟე იქნებოდა დაძლევის ცდა.და ბოლოს, დადგა 20 ოქტომბერი. დილის 9 საათზე ბაგამის სრუტისშუქნიშნებმა სიგნალი მისცეს, რომ ჰორიზონტზე გამოჩნდა სქელი კვამლი. ორისაათის შემდეგ ეს სიგნალები გადეცა გემებს. იქიდან კი ტამპას აცნობეს "ატლანტა"მოდისო. დღის 4 საათზე ესპირიტუ-სანტოს ყურეში შედიოდა ინგლისურიხომალდი. ხუთზე მან დიდი სისწრაფით გაიარა ჰილსბორის რეიდი. ექვსზე ტამპასნავსადგურსი ჩაუშვა ღუზა.ის-ის იყო ღუზა ქვიშიან ფსკერს შეეხო, რომ გემს ასობით ნავი და ორჩხომელაგარს შემოერტყა და "ატლანტა" აბორდაჟზე აიყვანეს. ბარბიკენი პირველი შეხტაგემბანზე და მღელვარებაშეკიდებული ხმით დაიძახა:- მიშელ არდან?- აქ გახლავართ! - გაეპასუხა კიჩოზე მდგარი მამაკაცი.ბარბიკენა გულზე ხელები დაიკრიფა და კითხვის გამომხატველი მზერამიაპყრო "ატლანტის" მგზავრს.იგი ორმოცი-ორმოცდაორი წლის, მაღალი, მხრებში ოდნავ მოხრილი მამაკაციგახლდათ. გეგონებოდათ აივნებს შეყენებული კარიატიდაოო. ლომივით იდგა თავზეცეცხლივით ჟღალი გრუზა თმა აჰქოჩროდა დ ხანგამოშვებით ფაფარივით არხევდა.მრგვალი სახე, ფართო ღაწვისთავები, გაბურძნგნილი ულვაში, წითური წვერი,მრგვალი, ახლომხედველი და რამდენადმე მოუსვენარი თვალები ცოტათი კატასამსგავსებდა, მაგრამ სწორი ცხვირი ჰქონდა და ტუჩებზე კეთილი ღიმილიდასთამაშებდა, მაღალი, ჭკვიანი შუბლი, ბრგე ტანი ძლიერ გრძელ ფეხებზე მაგრადიდგა, კუნთოვანი, მოქნილი ხელები და მტკიცე სიარული ჰქონდა, ყოველივე ესადასტურებდა, რომ ევროპელი გახლდათ ჯან-ღონით სავსე კაცი, რომელიცმეტალურგების ენით რომ ვთქვათ, ბუნებამ "უფრო გამოჭედა, ვიდრე ჩამოასხა".ლაფატერისა და გრასიოლეს მიმდევრები ამ კაცის თავის ქალისმოყვანილობითა და სახით ადვილად დაადგენდნენ მეომფრის ნიშნებს, ანუვაჟკაცობას ხიფათის ჟამს და სიჯიუტეს წინააღმდეობის დაძლევისას; ისინიაღმოაჩენდნენ სიკეთეს, ცოდნისმოყვარეობას, არაჩვეულებრივისადმი თანდაყოლილსწრაფვასც; სამაგიეროდ, ნატამალსაც ვერ იპოვნიდნენ ანგარებისა, მომხეჭველობისადა მატერიალური სიკეთისადმი მიდრეკილებისა."ატლანტის" მგზავრების გარეგნობის აღწერა რომ მოვამთავრო, საჭიროააღვნიშნო, რომ ეცვა ფართო, მაგრამ კოხტად შეკერილი ტანსაცმელი (პალტოსა დაშარვალზე იმდენი მატერია დაეხარჯა, რომ მიშელ არდანმა თავის თავს "მაუდისმკვლელი უწოდა"). ეკეთა დაუდევრად გასკვნილი ჰალსტუხი, საყელო გადაეკეცა,რაც მის ღონიერ კისერს უფრო აჩენდა, მანჟეტებიც გაეხსნა და დაკუნთული ხელები