დედამიწიდან მთვარემდე

ელექტროკაბელებით მთელ მსოფლიოს მოედო. ბარბიკენის, ნიკოლისა და მიშელარდანის გადარჩენა საერთაშორისო საქმედ იქცა. "საზარბაზნე კლუბის" სესხზეხელისმომწერი ყველა ქვეყანა უშუალოდ დაინტერესებული იყო მოგზურთამშვიდობით გადარჩენით.და აი, ამწე ჯაჭვები, საჰაერო კამერა და ავტომატური სატაცები კორვეტისბორტზე მოათავსეს. მასტონმა, მერჩისონმა და "საზარბაზნე კლუბის"წარმომადგენლებმა თავიანთი კაიუტები დაიკავეს. ისღა დარჩენოდათ, გზასგასდგომოდნენ.21 დეკემბერს, საღამოს რვა საათზე კარგი ამინდი იყო და კორვეტი ზღვაშიგავიდა: ჩრდილო-დასავლეთის ქარი ქროდა, საკმაოდ ციოდა. ზღვაც წყნარი იყო. სან-ფრანცისკოს მცხოვრებნი სანაპიროზე გამოსულიყვნენ და გემით წამსვლელებსდუმილით აცილებდნენ, რათა მობრუნებულებს ოვაციებით შეხვედროდნენ."სუსკეჰანამ" თანდათან სიჩქარეს უმატა და ყურეს გასცდა.ჩვენ ვერ გადმოვცემთ ყოველივე იმას, რაზედაც ოფიცრები, მატროსები დაკორვეტის მგზავრები საუბრობდნენ. ყველას ერთი საფიქრალი ჰქონდა, ყველასმხოლოდ ერთი რამ აღელვებდა: რას განიცდიდნენ ბარბიკენი და მისი მეგობრებიახლა, როცა მათი გადასარჩენი სამუშაოები მიმდინარებოდა?! შესწევდათ თუ არაიმის ძალ-ღონე, რომ ყუმბარიდან გამოსულიყვნენ? ამ კითხვებს, რასაკვირველია,პასუხს ვერავინ გასცემდა. მამაც მოგზურებს რაც არ უნდა ეღონათ, სულ ერთია,დამარცხდებოდნენ. ოკეანის ფსკერზე, დაახლოებით ორი ლიე სიღრმეზე ჩვენიტყვეების ყოველი ცდა წინასწარვე განწირული იყო.23 დეკემბერს დილის რვა საათზე კორვეტი უკვე საბედისწერო შემთხვევისადგილზე უნდა მისულიყო. ზუსტი ორიენტირებისთვის შუდღეს დაელოდნენ.ტივტივა, რომელზედაც ტროსი იყო მიბმული, კიდევ არ იყო ნაპოვნი.შუადღისას კაპიტანმა ბლემბსბერიმ, იმ ოფიცრების დახმარებით, რომლებიცდაკვირებებს "საზარბაზნე კლუბის" წარმომადგენლების თანდასწრებითამოწმებდნენ, გემის გეოგრაფიული კოორდინატები განსაზღვრა. აუტანელი წუთიდადგა! "სუსკეჰანა" დასავლეთით რამდენიმე კილომეტრზე იმყოფებოდა იმადგილებიდან, სადაც ყუმბარა ტალღებში გაუჩინარდა.გემი მაშინვე იქით გაემართა.თორმეტ საათსა და ორმოცდაშვიდ წუთზე ტივტივა გამოჩნდა. იგი არდაზიანებულიყო და დინებას არსად წაეღო.- როგორც იქნა! - წამოიძახა მასტონმა.- რა ვქნათ, დავიწყოთ? - ჰკითხა კაპიტან ბლემბსბერიმ.- ნურც ერთ წუთს ნუ დაკარგავთ! - უპასუხა მასტონმა.ყვლაფერი იღონეს, რომ კორვეტი წყალზე უძრავად მდაგრიყო.ინჟინერი მერჩისონის აზრით, უპირველეს ყოვლისა ჭურვის ადგილსამყოფელიუნდა განესაზღვრათ. ძიებისათვის გამოყოფილი წყალქვეშა მანქანებიდან ჰაერიამოტუმბეს. ამ მანქანების მართვა საშიში იყო: წყალქვეშ, ოცი ათასი ფუტის სიღრმეზემათზე მაღალი წნევა იმოქმედებდა და ნებისმიერ დაუდევრობას შეიძლებასიკვდილი მოჰყოლოდა.მასტონს, ბლემბსბერი - ძმა და მერჩისონს საფრთხეზე არც უფიქრიათ დაწყალქვეშა საჰაერო კამერაში ჩასხდნენ: კაპიტანი კორვეტის ბოგირზე დადგა, რომმაშველი ოპერციებისათვის თვალყური ედევნებინ და მზად იყო, ჯაჭვი პირველსავენიშანზე შეეჩერებინა, ან გაეშვა. კორვეტის ხრახნი გამორთეს, ყველა მანქანა