დედამიწიდან მთვარემდე

ბარბიკენმა გადახრის ნამდვილ მიზეზს მიაგნო. როგორი უმნიშვნელოც არუნდა ყოფილიყო ეს მიზეზი, მხოლოდ მას შეეძლო ყუმბარისათვის მიმართულებაშეეცვალა. უაზრო შემთხვევითობამ გაბედული ცდა უშედეგოდ აქცია. თუ რაღაცახალი, მოულოდნელი რამ არ შეცვლიდა ამ მდგომარეობას, მათ მთვარეზე დაჯდომაარ ეწერათ.იმდენად მაინც თუ მიუახლოვდებიან დედამიწის თანამგზავრს, რომფიზიკისადა გეოლოგიის დღემდე უცნობი ზოგიერთი პრობლემა ამოხსნან? ამჯერადმათ მხოლოდ ესღა აფიქრებდათ. საკუთარ ბედზე ფიქრიც კი არ უნდოდათ. ჟანგბადიმალე გამოელევათ. უმისოდ კი რა უნდა ქნან უკიდეგანო სივრცეში? კიდევრამდენიმე დღე და ისინი შეუცნობელი ძალების მოქმედებით მოხეტიალე ყუმბარაშიგამოიგუდებიან. მაგრამ ეს რამდენიმე დღე საუკუნედ ეჩვენებოდათ. დაცდილობდნენ, ყოველი წუთი მხოლოდ მთვარეზე შორიდან დაკვირვებისათვისგამოეყენებინათ, პლანეტაზე მოხვედრის იმედი მათ უკვე აღარ ჰქონდათ.მანძილი ყუმბარასა და მთვარესშორის ამ დროს ორასი ლიე იყო. მთვარისდისკოს რელიეფს ისინი უფრო შორიდან ხედავდნენ, ვიდრე ძლიერი ტელესკოპითშეიარაღებული დედამიწის მცხოვრებლები.მართლაც, პარსონსტოუნში ჯერ როსის მიერ დადგმული ტელესკოპით,რომელიც 6500-ჯერ ადიდებს, მთვარე დედამიწას თექვსმეტი ლიეს მანძილზეუახლოვდება, ხოლო ლონგსპიკის მძლავრი ოკულარიდან, რომელიც 48000-ჯერადიდებს, თითქმის ორი ლიეს მანძილზე მოჩანს მთვარე. ამ მანძილზე კიყოველგვარი ათმეტრიანი დიამეტრის მქონე საგნის დაწვრილებით შესწავლაც კიშეიძლება.ამგვარად, ტელესკოპის გარეშე მთვარის ტოპოგრაფიის ასე თუ ისე ზუსტიშესწავლა ამ მანძილზე არ ხერხდბოდა. შეიძლებოდა მხოლოდ თვალი მოეკრათუზარმაზარი დაბლობების ბუნდოვანი კონტურებისათვის, რომლებიც "ზღვებს"უწოდებენ, მაგრამ რა სახის დაბოლოებები იყო, ვერ გაარჩევდნენ. ქედების რელიეფიკასკაშა მზის არეკლილ სინათლეში მიმქრალებულიყო. გამდნარი ვერცხლივითმოელვარე ამ თვალისმომჭრელ სხივებს ადამიანი უნებლიეთ თვალს ვერგაუსწორებდა.ამასობაში მთვარის ფორმა უკვე მკვეთრად გამოისახა, გაწელილ ბურთსდაემსგავსა. იგი გიგანტურ კვერცხს ჰგავდა, რომელსაც წაწვეტებული ბოლოდედამიწისაკენ ჰქონდა მიმარტული. შორეულ წარსულში, როდესაც მთვარე ის იყოყალიბდებოდა, თხევად თუ გაზისებრ მდგომარეობაში მყოფს ბურთისმაგვარი სწორიფორმა ჰქონდა. მაგრამ შემდეგ დედამიწის მიზიდულობის ძალამ იგი გაანელა. მასშემდეგ, რაც დედამიწის თანამგზავრი გახდა, თავისი თვისებები და სწორი ფორმადაკარგა: სიმძიმის ცენტრმა გეომეტრიულ ცენტრთან მიმართებაში გადაინაცვლა.აქედან გამომდინარე ზოგი მეცნიერი ამტკიცებდა, რომ მთვარის საპირისპირონახევარსფეროზე, რომელიც დედამიწიდან არასოდეს არ ჩანს, შეიძლებოდა წყალი დაჰაერი ყოფილიყო.მთვარის საერთო კონტრურზე დაკვირვება ჩვენს თანამგზავრებს მხოლოდრამდენიმე წუთს შეეძლოთ. მანძილი ყუმბარასა და მთვარეს შორის თანდათანმცირდებოდა, იგი ჩვენი რკინიგზის ექსპრესებზე 8-9- ჯერ ჩქარა მიდიოდა. ყუმბარისდახრილი მდგომარეობა მიშელ არდანს იმედის ნაპერწკალს უღვივებდა, რომშეიძლებოდა რაღაც წერტილში ყუმბარა მთვარეს შეხებოდა. იგი ვერ შეგუებოდა იმაზრს, რომ მთვარეზე ვერ მოხვდებოდნენ. გამუდმებით ამაზე ლაპარაკობდა. მაგრამ