დედამიწიდან მთვარემდე

იმ დროს, როდესაც მოგზაურები საპლანეტათშორისო სივრცის ღრმა წყვდიადსგაჰყურებდნენ, მათ წინაშე ვარსკვლავთა თაიგული გადმოიშალა. ატმოსფეროსწინააღმდეგობით აელვარებულმა ასობით ბოლიდმა და ღამის წყვდიადი მოკაშკაშეცეცხლოვანი წვიმით გაარღვია და დედამიწის ბნელი ნაწილი გამოკვეთეს. ამ დროსდედამიწა პერიგეაში იყო, დეკემბერი კი ცნობილია ვარსკვლავების ცვენით -ასტრონომები საათში ოცდახუთ ათასს ითვლიან. მაგრამ მიშელ არდენი არაფრადაგდებდა ამ მეცნიერულ განმარტებებს და ამჯობინებდა ეფიქრა, დედამიწა თავის სამშვილს სახიფათო გზაზე შუშხუნებით აცილებსო.აი, ყოველივე ის, რაც მეგობრებმა დაინახეს სიბნელეში ჩაძირულ მზის სისტემისყველაზე პატარა პლანეტებზე, რომელიც ყველა დიდი პლანეტის მსგავსად,ყოველდღიურად ამოდის და ჩადის. დედამიწა ახლა სივრცეში მკვრთალადღამოჩანდა, მერე ნამგლის გამოსახულებაც გაქრა. სულ ეს იყო, რაც მეგობრებმადაინახეს იმ პლანეტისაგან, სადაც მათი სული და გული დარჩენილიყო.დიდხანს გასცქეროდნენ მეგობრები სივრცეს ჩუმად, გარინდებულნი, სამივესერთი და იგივე გრძნობა აღელვებდა. ამასობაში კი ყუმბარა შენელებული სიჩქარიტთანდათან სცილდებოდა დედამიწას. მოგზაურებს ძილი მოერიათ. ფიზიკურიდაღლის ბრალი იყო თუ სულიერი დაცემულობისა? ბუნებრივია, დედამიწაზე ბოლოერთი საათის ნერვიულობამ თავისი კვალი დატოვა.- რას ვიზამთ, რაკი გვეძინება, დავიძინოთ, - თქვა მიშელმა.მეგობრები ლეიბებზე დაწვნენ და მალე სამივენი ღრმა ძილს მიეცნენ.45წუთის დაძინებულებიც არ იქნებოდნენ, რომ ბარბიკენი წამოხტა დაამხანაგების გაღვიძებას შეუდგა.- მივხვდი! მივხვდი! - ყვიროდა ის.- რას მიხვდი, რას? - წამოხტა არდანი.- მივხვდი, რატომაც ვერ გავიგონეთ კოლუმბიადის გასროლის ხმა.- რატომ? - იკითხა ნიკოლმა.- იმიტომ, რომ ჩვენი ყუმბარა ზებგერითი სიჩქარით მიდის და გასროლის ხმასგაასწრო.მესამე თავიახალმოსახლეობაასეთი გასაოცარი, მაგრამ სრულიად მართებული ახსნა-განმარტების შემდეგმეგობრებმა ისევ ძილს მისცეს თავი. უკეთეს დასასვენებელ ადგილს სად ნახავდნენ.ქვემოთ, დედამიწაზე, ქალაქში იქნება თუ სოფელში, ხმაურს ვერ ასცდები. გემიგამუდმებით ირწევა ტალღებზე, ჰაერის ფენების სხვადასხვა სიმკვრივის გამოაეროსტატი ირხევა. მხოლოდ სიჩუმესა და სიცარიელეში მოძრავ ყუმბარაშისიმყუდროვეა.მათშეიძლება უსასრულოდ ეძინათ, რომ ორი დეკემბერს, გაფრენიდან რვასაათის შემდეგ, უცაბედად ხმაურს არ გაეღვიძებინათ.ძაღლი ყეფდა.- ძაღლის ხმა! - წამოიძახა მიშელ არდენმა და წამოხტა - ო, ო, ესენი ხომ ჩვენიძაღლები არიან!- საწყლებს, ალბათ მოშივდათ, - თქვა ნიკოლმა.- დალახვროს ეშმაკმა! მათი არსებობა სულ დაგვავიწყდა.