epistolarum tam ab 10. cal vino quam ad eum - Archive ouverte UNIGE

359 EPISTOLÀ 2572 360
«sse. Sic yerendum ne isti cauti et maledici Lutherani
dicant Ivones, Cabasilas, Panormitanos,
Speculatores, et eaeteros taies fuisse omnes Syros,
neç servisse quid sit belligerare per gladium verbi,
aut docere sanctas Scripturas. F atemur quidem
quod non debemus curare ipsorum irrisiones: sed
tarnen in quantum fieri potest, omiiis oceasio irridendi
et malediceridi est ipsis auferenda. Quum
autem vultis probare quod authores quos allegatis,
sunt authentici, vos adducitis testimonium eorum
qui multo minus habent authoritatis. Quemadmodum
ad probandum, quod Damascenus fuit gravis author
et magnus theologus, vos allegatis Suidam, qui fuit
grammatista, et qui sine iudicio récitât mûltas fabulas.
Praeterea testimonium quod ei reddit Suidas,
magis pertinet ad philosopbiam et mùsicam,
quam ad intelligentiam Soripturarum. Et ita Calvinates
dicent vos probare quod ipse bene soripsit
in theologia, quia erat bonus musicus.
Longa narratio miraculorum, quam fàcitis, esset
magis propria ad dioendum coram plebecula, quae
multum gaudet talibus narrationibus, quam ad scribendum
in libro, quem multi nasuti videre possunt.
Est autem unum miraculum, quod inter caetera
visum est nobis dignum notatu. Nempe, de una
moniali, cuius corpus diabolus obsidebat, ob contemptam
sacrae Eucharistiae religionem. Et illud
profecto est dignum quod saepe recitetur coram
monachis et monialibus, qui et quae hodie sic insaniunt,
ut videantur esse diaboli incarnati. Nec
non facile est ad credendum, quod hodie diabolus
coeperit possessionem de monasteriis quia non solum
non déferont magnam reverentiam Eucharistiae,
sed neque Christo ipsi, neque Deo. Sed restât
unus scrupulus, quern facient isti cavillatores: videlicet
quod diabolus qui possidebat illam monialem,
reddidit ipse testimonium, cur omnes quae erant in
illo monasterio tot annis a spiritibus malignis vexarentur
: supradictam videlicet causam contemptae religionis
in suscipienda Eucharistia. Diabolus autem
est pater mendacii. Et testimonium eius semper
est suspectum, Nam tametsi dicat aliquando verum,
tarnen semper tendit ad malum finem. TJnde videmus
Christum ipsius testimonium récusasse, etiam
quando bene dicebat de ipso, et fatebatur esse
Filium Dei. Sed cavillentur ut voluerint: oportet
nobis facere servire omnia. In uno tantum (salvo
honore vestro dictum sit) videmini èrrare: quod
videlicet vocatis vestalem, quam monialem dicere
debueratis. Nam periculosum est sie affeetare elegantias,
quae possunt dare occasionom calumniandi
istis haereticis, qui comparant nostras moniales
vestalibus Romanis, et dicunt ipsas servire daemonibus,
sicut illae faciebant, et non Deo. Quare ad
ostendendam diversitatem melius esset alio nomine
ipsas vocare.
Sed nescimus quomodo allegatis locum Pauli
Actorum 20. cap. qui dicebat, Non enim subterfugi,
quominus annunciarem omne consilium Dei vobis.
Quia isti Lutherani dicunt ilium locum- militari pro
ipsis: quoniam si Paulus consilium omne Dei annunciavit,
nihil amplius requirendum est, nihil etiam
addendum: et dicunt eos qui iactant se habere aliquam
novam revelationem, velle esse sapientiorea
Paulo. Quare maluissemus a vobis relictum ilium
locum, quern male applicatis vestrae personae. Nam
vos facitis de eo praefationem ad- narrationem miraculorum
quorundam, quae pro fabulis habentur,
et iactatis vos facere sicut Paulus fecit.
In Tomum secundum.
Quemadmodum zelose, et ferventer arguendi
sunt adversarii, ita providendum ne ea quae ab
ipsis bene dicta sunt, indifferenter persequamur, ac
si mala essent. Quia sic faciendo, videremur insectari
personas, et quicquid in ipsis est, sive bonum
sive malum, nobis displicere, nec posse quidpiam
ferre quod ab ipsis procedat. Finaliter omnes iudicabunt
de nobis, quod ducimur potius affectu reprehendendi,
quam inquirendae aut docendae veritatis:
hoc deprehendimus in multis passibus libri
ve8tri, sed imprimis in uno secundi tomi, ubi invectivamini
contra Calvinum: quia fatetur mysterium
sacramenti Coenae esse tarn sublimius, ut*
quam ut ingenio suo comprehendere valeat. Nam
nemo est catholicorum qui non idem fateatur. Neque
propterea ilium arguere debebatis infantiae, et
dicere quod istud ei accidit, propterea quod ambulaverit
in magnis, et maiora se fuerit scrutatus.
Esset potius arrogantia et temeritas, iactare se posse
ad tantam sublimitatem penetrare. Quare videte ne
vos ipsi faciatis vos reum praesumptionis. In reliquis
tractatis multa argumenta, sed raro attingitis
punctum, neque satis' explicatis nodos quibus haeretici
nos implicant. Veluti, cum distingunt symbolum
a re ipsa, vos non bene ostenditis quomodo
ilia confundantur. Et quando fatentur symbolum
coniungi cum rei exhibitione, vos additis de vestro,
merum, quasi ipsi nuda et mera symbola esse doceant.
Quare dicent vos agere Sophistam, et pervertere
ipsorum sensum: aut certe vos non bene
intelligere intentionem ipsorum. Quod certe non
putamus. Quia estis nimis magnus doctor, et de
antiquissimis nostrae facultatis. In alio passu vos
dioitis merum esse somnium, quod effectua sacramenti
coenae Domini tendat ad redemptionem,
sanctificationem vitamque aeternam. Et ratio quam
adducitis videtur nobis valde absurda. Nempe, quod
redemptio praecessit iam mille quingentis annis, et
vita aeterna nondum accesserit. Nam hoc modo