epistolarum tam ab 10. cal vino quam ad eum - Archive ouverte UNIGE

205 1556 IUN. • 206
nifioum vestrum] Consulem reddendas, prudenter
[abs te] factum est. Quod etiam ab itinere supersedendum
putas, consilium tuum probo ot amplector.
Nee Tero mihi in animo fuit ultra urgere,,
modo constaret mutuae inter nos pacis fovendae
non defuisse Studium: ae si qua emergat contentio,
imputandum esse eorum culpae quibus oblata conditio
non placuerit. Et humaniter quidem testati
sunt se fore tranquillos. Quamvis autem non dissimulent,
in dootrina se a me discrepare, 14 ) se tarnen
daturos operam promittunt, né certaminibus turbentur
ecclesiae. Quum vero illi me fidelem Christi
eervum agnoscant, et de ecclesia bene meritum,
valde miratus sum, quum nuper contenderent, domi
potius et a feminis baptisandos esse infantes, quam
ut e vita migrent absque baptismo, me odiose in
crimen traxisse. 1S ) Si tantum reprehendissent quod
doceo, ferendum erat: sed dum Gallos iaetant meo
exemplo leges aliis velle imponere, atque addunt
etiam hie tyrannidem exercere, hoc fraternae benevolentiae
quam mihi per literas sunt polliciti minime
respondet. Ac de tyrannide quidem quam
putida sit calumnia, jiudicium fratribus et collegis
meis defero, qui certe nunquam conquesti sunt se
imperio meo premi. Saepe autem mecum expostulant
quod nimis sim timidus, nee satis libère, ubi opus
est, autoritate quam probarent omnes utar. TJtinam
vidèrent quam duris legibus munus docendi
obeam, et interea quam nihil mihi arrogem: certe
ultro eos suae levitatis puderet Etsi autem hao
modestia improborum hominum morsus non effugio,
mihi tarnen sufficit non modo conscientiae, sed rei
ipsius et clarae experientiae testimonium, quo abunde
refellitur quidquid procul malevoli obstrepunt.
Velim tarnen ab ipsis scire, quibus tarn procul molesta
est mea potestas, quid in me tyrannicum deprehenderint.
An quia me adrationem reddendam obtuli,
iter longum et difficile paratus fui suscipere in eorum
gratiam, et quum nemo unquam verbulo me
salutasset, eos anteverti, ideo regnum appetere visu8
sum? Certe nimis stomachosi sunt si tam
arnicas conditiones respuere non contenu insuper
exacerbantur. Neque tarnen efficiet eorum inhumanitas
ut me unquam suscepti officii poeniteat. Sed
mihi dolet tam inconsiderate ipsos ruere in fratrem
innoxium, ut ne ab atroci quidem iniuria abstineant.
Quod ad rem ipsam spectat, non ignoro
quam alte infixa sit multorum cordibus haec persuasio,
qui sine baptismo discedunt ex mundo infantes,
eos a spe salutis excludi. Sed quam levi
praetextu invaluerit hic error, simul expendere convenu.
Citatur célèbre illud Christi dictum: Nisi
14) N. 2422.
15) Alludit ad Westphali librum de baptismo, Arg. 1556
edito. Cf. Möncheberg p. 67.
quis renatus fuerit aqua et spiritu, non intrabit in
regnum Dei. Sed nego primum, spiritus regeneration!
illic coniungi externum aquae, baptismum,
quia potius res eadem bis dicitur, et nomen spiritus
expositive additum est. Absurdum enim fuisset,
quum Christus Nicodemum spoliare vellet carnis
suae ingenio, ut deposita superbia ad veram
humilitatem instar pueri se demitteret, a baptismo
incipere. Caeterum, ut concedam de baptismo verba
fieri, non tarnen praecise urgetur nécessitas, sed vitae
novitati externum signum additur tanquam accessio:
ac si dictum esset, non patere ingressum in
regnum Dei absque vitae novitate, cuius symbolum
est baptismus. Certe Lutherus, cuius nomen isti
ubique obtendunt, scite notavit, quum dicit Christus
apud Marcum: Quisquis crediderit et baptisatus
fuerit salvus erit, non repetere secundo membro:
Quisquis non fuerit baptisatus condemnabitur.
Nam si absque baptismo nulla est salus, latronem
qui in regnum Dei admissus est absque baptismo,
necesse erit inde retrahi. Atque ut melius
tollatur omnis dubitatio, semper tenendum hoc principium
est, non conferri baptismum infantibus ut
filii Dei fiant et haeredes: sed quia iam eo loco et
gradu censentur apud Deum, adoptionis gratiam
baptismo obsignari in eorum carne. Alioqui recte
eos a baptismo arcerent Anabaptistae. Nisi enim in
eos competat externi signi Veritas, mera profanatio
erit, in signi ipsius participationem eos vocare. Porro
si quis baptismum illis neget, in promptu nobis est
responsio, iam esse ex grege Christi et ex Dei familia,
quoniam foedus salutis, quod Deus cum fidelibus
paciscitur, filiis etiam commune est : sicuti
etiam verba sonant: Ero Deus tuus et seminis tui
post te. (Genes. 17, 7.) Nisi 16 ) praecederet haec
promissio, qua Deus liberos fidelium nondum natos
adoptât, perperam illis baptismum conferri certum
est. Iam quaero, an Dei verbum suapte virtute ad
8alutem sufficiat, an vero aliunde mutuetur subsidium,
quo suppleatur defectus vel infirmitas iuvetur?
Si promissio haec per se non creditur efficax,
non modo virtus Dei, sed etiam gratia et Veritas
externo signo alligabitur. Ita isti homines, dum ornare
baptismum contendunt, gravem Deo ignominiam
irrogant. Iam vero quid tot lotis fiet, ubi
Christus sola fide contentus est? Negabunt fidem
a baptismo separari. Fateor quidem, ubi eius reoipiendi
datur opportunitas. Verum si quem, ubi
Christi evangelium fuerit amplexus, subita mors
rapiat, an ideo addicent exitio quia externa lotione
caret? Annon veteres historiae exempla quaedam
martyrum suppeditant, qui prius tracti fuerunt ad
supplicium a tyrannis, quam se ad baptismum ob-
16) Sine Calvinus ipse, usque ad finem.