epistolarum tam ab 10. cal vino quam ad eum - Archive ouverte UNIGE

195 EPISTOLÀE 2479—2480 196
nibus respondebam. Nulli tarnen (ut quod est dicam)
ecclesiae ministri, citra duos, mecum hoc dé
re vel ullum verbum fecerunt. Quum deinde postularetur
a me ut in pauca quaedam capita contraherem
quae* essent huius doctrinae articuli quos
dooere, disputare ac profiteri quum verbis tum
scriptis vellem, acquievi et brevi scripto quatuor
capita exposui atque paucis confirmavi. Primum,
substantialem praesentiam corporis Christi me in
coena non agnoscere: secundum, impios ac fide
carentes in communione vesci tantum symbolis,
corpus vero et sanguinem Domini non sumere : tertium,
verba ilia: Hoc est corpus meum, tropi.ce
misse dicta: quartum, Christi corpus non esse ubique
neque simul eodemque tempore in multis locis.
Hoc meum scriptum, cuius iam exposui summam,
quum domini accepissent, non solum ipsi legerunt,
sed convèntui etiam ecclesiastico, oui ego non intersum,
dederunt legendum. ÜDde post aliquot dies
D. Marpachius et Eabus vicissim aliud quiddam
suum scriptum obtulerunt, cuius in clam eis facta
est copia, quo sententias quatuor cum meis recta,
pugnantes asseruerunt, ut valide atque robuste non
dico, nam aliquando efficiam ut scriptum utrumque
videas. Elapso mense rursus me domini rogarunt
ut manerem, maximoque studio id a me contendebant,
dicendo aliquam spem esse ut quoad istam
controversiam aliqua tandem iniretur concordia,
promittebantque se curaturos ut, quemädmodum
eram antequam in Angliam proficiscerer, consiliorum
ecclesiasticorum essem particeps, et ut frater a
caeteris ministris liaberer, putabantque, ut dixerunt,
fore colloquium de ista quaestione, idque principum
aliquorum cura et voluntate. Ad- haec ego: fieri
posse ut illi spem aliquam concordiae atque colloquii
haberent, quum ego mihi nullam pollicerer.
Nam quod attinet, inquam, ad vestros ministros, illi
omnia suo scripto responderunt secus quam ego
posuerim, et ita sunt obfirmato animo ut prorsus
de leniendis atque placandis desperetur. Quodve
praetcrea de futuro colloquio mihi polliceri queam,
quum ab uno ex nostris, 6 ) viro non vulgari, quaesitum
sit, quum a Palatino electore, turn a duce
Wirtembergensi, et nihil potuerit effici. Imo tandem
a Wirtembergensi hoc tulit responsum, non
esse remedium ullum controversiae huic, nisi red-
% eamus ad sensum et ritus aliarum ecclesiarum, .
quas intelligebat saxonicas. Quare si principes qui
habentur meliores ita sunt affecti ad huius causae
compösitionem, facile est videre quid sit sperandum.
Deinde adieci, me nunquam detrectaturum operam
meam colloquiis eiusmodi ubicunque fuero: sed si
eis cordi esset causae huius cognitio, me dédisse il-
6) lo. a Lasco.
lis quatuor capita meae sententiae, de quibus possent
concedere nobis disputationes, quo viva voce
et liquidius quid utraque pars bene maleve sentiat
diiudicari possit. Atque si fortasse turbam aut tumultum
metuerent, et ob id publicam disceptationem
dare nollent, concédant earn saltern privato
quodam loco, quo tantum docti et graves auditores
conveniant, modo pii et eruditi iudices adhibeantur.
Sed quum rursus de spe concordiae mentio fieret,
quam, dixi, spem vos mihi ostenditis? quum vel hoc
ipso tempore in vestra civitate liber germanicus imprimatur,
1) contra D. Calvinum fratrem meum in
Christo dilectissimum et vestrum alias hospitem, qui
hoc quo nunc ego sum loco in hac schola summa
fide et diligentia doouit. Certe de pace aut compositione
ulla huius negotii nihil sperari potest, quum
vir ille, huius vestrae scholae olim doctor, ita proscinditur
et conviens indignissimis dilaceratur atque
si merus et putus esset diabolus. Et quo magis
traducatur et causa popularis fiat, non latine sed
germanice in eum tarn contumeliose scribunt. Quare
si pax vobis cordi est, haec prohibete quae viam
illi possunt praecludere. Aderant, quum haec dicerem
Sleidanus et Ioannes Stwrmius quorum alteri,
nimirum Sleidano, ante duas horas duo folia eius libri
tradideram legenda quae corrector eius impressoris
qui excudit librum suggesserat. Unde Sleidani sum
usus testimonio, ne quid me fingere existimarent.
lis auditis sum iussus paulisper secedere, atque inter
sese domini aliquamdiu consultarunt. Deinde
mo revocato conditionem hanc obtulerunt ut vel ad
annum hue remanerem, et se curaturos ut ilia Tigurina
vocatio mihi salva tamdiu maneat, orabantque
ut interea, quemadmodum hactenus feceram,
diligenter et pacifice in mea functione pergerem.
Ego vero, quum solum viderem extrahi tempus, de
postulatis nihil concedi, eadem Servitute serviendum
qua prius, disputationum spem nullam fieri, et de
libro qui adversum te excudebatur nihil responderi,
non potui adduci ut propositae conditioni assentirer,
verum dixi, annuam illam dilationem nihil
aliud secum habere coniunctum quam ut et Tigurinis
et mihi sine fructu augeretur molestia. Itaque
de mea dimissione adhuc nihil concludi potuit.
Quod postulo non datur, neqtté ut missus fiam
impetro.
Audivisti iam, vir Dei, quo loco res meae sint.
Vocatio Hildebergensis, 8 ) ut video, impedita est.
Per me non stetit quin successum haberet. D. a
7) cogitate posais de Westphali Locis praecipnis de vi
usa et dignitate salntiferi baptismi ex evangelistis et apostolîs
oollectis Arg. 1556 sedecim foliorum (7. Loescheri hist, mot
II. 97) nisi de germanico libro diceret. Schmidtius haec non
attingit.
8) sic.