f° 1 - Cartusiana

Compilatoris prologus
ad Posteritatem.
Fr[ater] Petrus de Wal cartusianorum Bruxellensium minimus charæ posteritati de bono
in melius proficere usque dum videatur Deus Deorum in Sion.
Consolatur me dictum Plinij ad Capitonem: Orationi, inquit et carmini est parva gratia, nisi eloquentia
sit summa: historia quoque modo scripta delectat, sunt enim homines natura curiosi et quamlibet nuda
rerum cognitione capiuntur.
Ecce, chari posteri, imperitiæ nostræ testem producimus opus præsens, ne quæ gesta sunt nostris
temporibus silentio sepulta manerent; magnum probrum ignaviæ et pigritiæ merito sustineremus, si nihil
aut parum deducere possemus ad notitiam posteritatis, eorum quæ contigerunt et acta sunt in
restauratione huius cartusiæ intra muros urbis Bruxellensis translatæ. Quandoquidem maiores nostri qui
initia monasterij in Schuet literis mandarunt exemplo nos præiverint, et accusamus eos qui inchoatum ab
ipsis chronicon continuare non curaverunt. Sunt in hac domo religiosi docti et pij, qui hæc cum laude
exequi possent, sed quia in officijs vel alijs in/in aliis rebus magis/majis seriis occupantur necdum eis vacat
aut lubet huic studio intendere. Sunt etiam qui contemnant et dicant sufficere quod Deus norit nostram
conversationem, similes illis de quibus scribit reverendus abbas Trithemius, qui quamvis sub reformationis
Bursfeldinæ titulo viverent dicere non pudebat: Quid nobis scire conducere potest fundationis
monasteriorum nostrorum antiquitas? Quid Abbatum vel successiones vel gesta reducere ad memoriam
confert, qui in pulvere mortis dormiunt, nec ullis laudibus demulcentur? O iam sepulti, ignavi homines vivi,
inquit Trithemius, quorum peribit memoria cum sonitu, quam sitis asiniri ac rudis ingenij palam ostenditis
qui bonum contemnitis historiarum, quod adsequi non potestis. Historia vivis tam præsentibus quam
futuris conscribitur non mortuis: Vos ergo si viveritis intellectu historias utique amaretis.
Verissimum est enim quod apud Tacitum ait Tiberius contemptu famæ contemni virtutes.
Neque enim si tollatur historia Evangelij Sacrosancti memoria, neque martyria et passiones sanctorum ad
nostram notitiam devenissent. Valeant ergo vivi homines ignorantia sepulti, et sibi vivant soli ignavia sua
contenti, nulli utiles nullique in bonis actionibus vel studijs imitabiles. Hæc ad longum ex prædicto auctore
describere placuit, ut nostris etiam omnem excusationem, vel ansam calumniandi præriperem, qui nihil
magis ex instituto suo facere se putant quam studia literarum contemnere, et præcipue historiam, et iam
non modo ignavi homines sed docti et eruditi, certe antiqui patres nostri ordinis institutores nunquam
studia prohibuerunt. Verum e contrario docuerunt solitudine posse maxime adiuvari, et quot libros
conscriberemus tot divini verbi precones nobis faceremus.
5
f° 2 r