f° 1 - Cartusiana

29v (2)
Anno Domini 1400/14
iurisconsultorum oppidi prædicti interpretationem dictus locus Hoochcouter ex sanguine Christianorum
ibidem occisorum bene poterit dici factus religiosus.
De hoc bello sic scribit Radulphus de Rivo, decanus Tongrensis, in historia episcoporum Leodiensium.
Joannes dux Brabantiæ obijt anno 1355, qui locum et gentem suam summa tranquillitate rexit, sepultus in
monasterio Villariensi, habitu ordinis cysterciensis. Habuit dux iste tres filias, Margaretam nuptam comiti
Flandriæ, Mariam nuptam Reynaldo duci Geldriæ, et Joannam primogenitam nuptam primo Wilhelmo,
comiti Hollandiæ, et post eius obitum Wenceslao duci Lutzemburgensi, quod ita curaverat Pater futurum
sperans, ut amicitia magnorum principum, quibus sanguine iunctis erat Wenceslaus ( erat enim frater
Caroli 4 imperatoris) longam suis relinqueret pacem, quod non ita evenit, nam eo defuncto inter Brabantos
et Flandrenses gravis exorta est controversia ratione oppidi Mechliniensis Ludovico Niverensi, comite
Flandriæ suum esse iure emptionis asserente. Wenceslao Brabantiæ duce illud sibi ascribente quod a
Brabantiæ ducatu separari requiret/nequiret. Ut res tota sine armis componi posset in arbitros primum ab
utraque parte compromissum fuit, sed compromisso frustra tentato ab arma non procul a Bruxellis anno
sequenti ventum est.
Nota : Anno 1356, comes Flandriæ Bruxellam cæpit 17 augusti et alia multa Brabantiæ. Causa belli
Mechlinia fuit, quam dux nolebat esse comitis sine superioritate quadam.
Victoria Flandro cessit qua non infæliciter usus comes Bruxellense suburbium flammis donat, urbe ipsa se
dedit. Mox eius exemplo Mechlinia, Lovanium et alia minora oppida Imperium eius agnoscit. Solum
Buscumducis Wenceslao ponet/paret ad quod ille Joannaque illius uxor refugit.
Verum Bruxellenses Everardo Serclasio, episcopi Cameracensis fratre vehementer illos sollicitante a
Ludovico, Flandriæ comite deficiunt, Venceslao Brabantiæ duci sese dedunt qui extemplo iustum cogit
exercitum dictaque oppida recuperat
pax componitur
Cæsare paci resarciendæ intento Wilhelmus Bavarus Hollandiæ comes post multos tractatus habitos, eo
annuente principes ad has pacis conditiones induxit; ut Wenceslaus toto ducatu Brabantiæ quamdiu uxor
sua ducis defuncti filia viverat potiretur exceptis Mechlinia quam pater Ludovici emerat ab episcopo
Leodiensi et Antverpia, quam ipse comes vi armorum sibi subegerat: post obitum vero uxoris prædicti
domini Wenceslai tota Brabantia ad comitem Flandriæ et filiam eius Margaretam quam suscitarat ex
Magareta altera ducis Joannis ultimo defuncti filia, sine mora reverteretur. Et hæc est Margareta harum
provinciarum ex esse hæres quæ in manus venit cum Philippo Audace Burgundiæ duce.
Circa principium huius sæculi 1400 maxime floruit in ordine Bonifacius, qui fuit vir utriusque iuris
consultus omnium sui temporis eruditissimus qui mortua uxore adhortatus a B. Vicentio Germano suo
carthusiensem ordinem elegit eiusque habitum suscepit in quodam monasterio extra urbem Valentiam
quod vocatur Porta Cœli, in qua modicum post professionem quam etiam emisit (singulari privilegio) ante
annum novitiatus explectum prior extitit et anno 1401 mittitur a rege Aragonum ad regem Galliæ et anno
1402, ad Benedictum 13, quo item anno domus prope Lubecum attributa est ordini nostro. Vide chartas
nostram de origo cartus.
Vixit circa hæc tempora Laurentius Iustinianus, cartusiensis qui composuit insigne quoddam opusculum
quod Hortum delitiarum indigitavit. Vide Bibliotheca Cartusiana.
Nicolaus de Albergatis, prior cartusiæ Bononiensis, postea episcopus et cardinalis reformationis
Frigdionariæ (ord. Regularium) fuit coadiutor et benefactor anno 1402.
1400, Robertus de la Val, factus abbas ecclesiæ S. Petri (Senonensis O. B.) quam optimo rexit per 14 annos,
et cum esset sexagenarius intravit ordinem cartusiensium in domo Luvigniaci (Lugny) 1400, in quo ordine
sanctissime vixit. Chronica M. S. dicte abbatiæ.
42