volumnis xxxviii. pars prior. - Archive ouverte UNIGE

445 1539 S. D. 446
dum, quia tarnen verisimile erat non de nihilo fuisse
ortum hunc rumorem, officii mei esse putavi apud
te quam primum intercedere, ut si qua ob id inter
te ac fratres dissidii semina iam sparsa sint, protinus
omni studio atque opera excidere ea contendas
antequam ad malam frugem perveniant. Id autem
mihi licere non dubitavi, quum pro in te amicitiae
nostrae veteris, ä ) tum pro fraterna quae inter omnes
Christi servos esse debet, nccessitudine ac coniunctione.
Praecipue vero mihi animum fecit ilia
quam semper ostendisti amicae erga me voluntatis
significatio : quam sic demum non fuisse fallacem
arbitrabor, si quod in amicitia praeeipuum ac maxime
necessarium est mihi permittas, nempe libéras admonitiones.
Ego certe, nisi te amarem ex anirno,
vel a monitionibus in totum abstinerem, vol alio
styli génère uterer. Quo magis videndum est tibi
ut fiduciam hanc de tua sinceritate non temere
fuisse a me coneeptam re ipsa comprobes. De dogmate
non possum tecum disceptare, quia nescio
quale fuerit, nisi quod tibi testatum esse volo, me
nolle cum iis litigare, qui veram corporis ac sanguinis
Domini communicationem in coena stutuunt:
quin potius omnes, apud quos vel gratia vel autoritate
valeo, assidue hortor, ut in ea diserte commendanda
et illustranda quanto possunt studio élaborent.
Neque vero mihi unquam placuit eorum consilium
qui in evertenda localis praesentiae superstitione
nimis occupati verae praesentiae virtutem vel
elevabant extenuando, vel subticendo ex hominum
memoria quodammodo delebant. Sed est aliquid
medium quod ita tenere possis, ut neque videaris
deflectere ad prodigiosa ilia papistarum deliria, neque
tarnen dissimules veram participaudae Christi
carnis rationem. Quod si eatenus tibi moderatûs
es, miror unde nata sit offensio. Existimabam enim,
veritatem esse inter omnes istic fratres magis stabilitam,
quam ut parère novas controversias adhuc
deberet. Quid enim tot synodis de hac re habitis
profectum est, si nullam nobis consensionem attulerunt?
Equidem fieri posse non dubito ut alius
alio rem acutius ac perspicacius cernât, alius etiam
id quod cernit alio clarius et expressius eloquatur.
Sed mihi incredibile est ullos esse inter vos hodio
fratres qui indigne ferant, communicationem carnis
Christi, quae in coena fidelibus exhibetur, perspicuo
enarrari. Neque id dicitur in concione tua adversis
auribus acceptum esse, sed quod visus sis nescio
quam localem praesentiam comminisci, quam merito
pii omnes detestantur, si quid theologiae intelligo.
Praeterquam enim quod huic errori tota scriptura
palam adversatur, ab eo quoque longe alienum fuisse
veteris ecclesiao sensum, videre promptum est. Sed
2) An iam in Gallia inter utrumque conciliât ae?
fac tibi nunquam in mentem venisse: quoniam tarnen
vel temere insedit hominum animis suspicio,
non importune faciunt fratres quod offendiculo remedium
quaerunt. Tu vero, qualiter excusare queas
quod tanta confidentia perstiteris in tua opinione,
videris. Ego certe, si verum est quod audio, minus
te praestitisse puto quam debueris caritati. Doctis
ac excrcitatis viris satisfacere paratus es: atqui ubi
erit illud apostoli, debitores nos esse rudibus non
minus quam peritis? Fingamus omnes, qui rationem
ahs te exigebant, fuisse indoctos idiotas, quod
certe de fratribus classis tuae nunquam tibi concedam:
quo tarnen praetextu, imo qua fronte, ab ilia
obligatione te eximes, cui se tantus apostolus subiecit?
At praepostere iudicabunt. Primum tuum
est experiri, cessurine sint veritati ubi de ea edocti
fuerint, an obstinatis animis perrecturi? Deinde
quam iniquus futurus es, non dico tantum fidelibus
sed et Christi servis, et ecclesiae pastoribus et collegis
tuis, si ita eos contemnas, ut nihil aequi aut
recti ab eis exspectes? Postremo aliud est studere
iusta satisfactione placare animos fratrum, aliud
. . . 8 ) iudicio stare. Si alius ita respondisse diceretur
ut de te ferunt, putarem magnorum nominum obtentu
data opera voluisse fratribus illudere. De te
melius sum persuasus, cuius moderationem videor
habere perspeetam: sed ipse, quaeso, cum animo
tuo reputa quid haec verba sibi velint: Veniant
Bucerus et Melanchthon ut apud eos causa haec
tractetur. Mihi certe, dum a moribus tuis paulisper
cogitationem averto, plane significant, te alios
omnes tanquam parum idoneos cognitores aspernari.
Id quod nunquam lego factum nisi ab iis qui, ut
iudicium ecclesiae subterfugerent, fueum facere volebant.
Ita, fateor, meriti sunt tales viri ut sit illis
supra vulgarem mod um nonnihil deferendum,
extremaeque vel impudentiäe vel contumaciae vel
stultitiae fuerit nihil illis plus tribuere quam aliis
quibuslibet : sed non impedit eorum cxcellentia, quin
manere quoque apud inferiores ordines debeat sua
autoritas. Quorsum enim ilia politia inter vos instituta,
nisi pro se quisque tanquam ecclesiasticum
iudicium revereatur quod a fratrum consessu prodierit?
Intercedunt quidem permulta quae maiorem
cognitionem desiderent, neque te impedio quin ad
ecclesias provoces, quoties ius tuum, id est Christi,
apud vestrum collegium non impetrabis: sed uteunque
tibi agendum est, ut si qua in re tibi iniurii
sint vicini fratres, ad maius ecclesiae/iudicium vocentur,
et tarnen ministerii tili rationem illis approbare,
quantum in te est, studeas, no diseiplinae ordinem
abs te violatum conquerantur. Age ergo,
3) compendium hie scripturae exstat pno signo superposât)
parum distincto. Neseimus an legendwm sit: pravo
aut private