volumnis xxxviii. pars prior. - Archive ouverte UNIGE

411 EPISTO
put ipsius functi essemus nostro munere. Causam
tarnen ut privati agitavimus, nihil dérobantes
neque praeiudicantes alicui, et multo minus
alicui ecclesiae, ne dicam ecclesiis quas omnes
offendit et traduxit. Quae tractavimus cum eo collecta
fuere a fratribus. Nos quum videremus remisisse
aliquid horninem, quamvis desideraremus
plurima, siquidem vel apertissima cupiebat dissimulare
ac fucis tegere, tarnen quum testaretur
velle se ita gerere ut nemo posthac queri de ipso
posset, respondimu8 nos nihil posse, praecipue sine
fratrum consilio, sed daturos nos operam ut intelligat
in amicos iucidisse, quique velint ipsi in Domino
morem gerere. Ubi redii ex actione, in qua
potes coniicere quantam mihi vim fecerim, dum
Christum meum necesse habui intueri cuius gratia
omnia tentanda duxi, non hominem quern in ruinam
tantum poteram colligere natum, etsi non dubitarem
Deo omnia esse possibilia, tarnen nihil minus
poteram mihi persuadere quam aliquid boni de
homine. Dum ergo rediissem tam fatigatus ut destituerer
viribus, sub noctem convenu me noster praefectus
Pringinus: 8 ) indicat quid egerit, nempe ubi
tam 9 ) concessisse Landeronum 10 ) intellexit Carolum,
ad cives scripserit, quid hoc sibi vellet non assequi,
nisi quod speraret eos velle ipsum habere pastorem:
quod ita si haberet, rem gratam facerent ac ipsum
haec probare. Sic bonus vir nescio an iurisiurandi
satis memor fuerit, quo se adstrinxit neminem excepturum
nee admissurum ad ministerium, nisi per
ministro8 examinatum et probatum. Tarnen nobis
insciis hoc factum erat, quum locus ille sit sine
pastore, ac missa illic sit: quumque nos eo concesserimus,
tarnen praefectus qui designatus illic est
iussus est a Bernatibus non amplius nos admittere
ad docendum, quum aliam viam cum praefecto, scilicet
Prangino, iniissent, unde posset sine motu consuli
illi ecclesiae. Quod coniicio a nonnullis ita
cum Prangino tractatum ut Garolus eo mitteretur.
Addit praefectus, se literas excepisse a Bernatibus
quibus arctissime iniungitur ut Carolum vinciat,
donee legationem mittant agantque iure cum eo:
quod sibi dolere dicebat. Ego quoque graviter ferebam
quod errata non alia proponerentur via quam
civili. Cupiebam enim sic agi cum Cardio, ut ecclesiae
quererentur de iniuria sibi iliata, ac iuxta
id quod expedit iusta censura sic agerent, ne perderent
hominem, neo rursus alii auderent similia
patraro, tiinens ne sic via civili prorsus ita profligaretur,
ut merito sibi denegatam omnem resipis-
8) Le Sr. de Prangins, Neoeomi praefectus, ab ipso
exordio evangelii praedicati FareUo parum amicus. (Ep. 22.
Apr. 1544.) In nomine viri codex variât.
9) sic in autogr. Fortasse scribere voluit: iam.
10) Landeron, oppidum ad ïacum Biennensem.
AE 193 412
ceudi viam et aditum in ecclesiam diceret. Ideo
ex animo consultum cupiens Cardio, ac multo magis
ecclesiae ac suae autoritati, conférons cum socero
Cardli, ac paucis fratribus, tandem suasi ut decanus
noster ' ') Bcrnam peteret ac cum fratribus
ageret, ut posset Cardlus non minus a nobis excipi
quam a pontificiis, et resipiscenti pateret aditus in
ecclesiam. Ego sane graviter affligebar ut scribere
non valuerim. Capunculus excepit quae dicebam.
Egit bona fide Barbarinus, et apud fratres ministres
et apud senatum, nee tamen unquam fuit animus
ut citra disciplinam ecclesiae ac solennem resipiscentiam
admitteretur. Nec apud pontificios quoque
admissus fuit sine insigni confessione. Interea
cum fratribus hic egimus exponentes colloquium
Agathopoli habitum. Fratribus visum fuit officiis
certandum, si qua spes esset Carolum luerifaciendi.
Interea exspeetandum quid aliae ecclesiae décernèrent
quas non minus laesit quam nostras. Erant
tamen qui dicerent, nullam illius habendam esse
ratio nem, sed ut insanum haeroticum, ut nequam
hominem, non ferendum. Nec levia adducebantur :
sed vicit sententia de officiis praestandis, quod et
ludao Dominum praestitisse ostensum fuit. Interea
vinctus detinebatur Cardlus Agathopoli Bernatium
nomine, qui erant quam maxime offensi, ne dicam
infensi. Ex ministris aliqui sic exceperunt unam
lineam pro Cardio scriptam, ut totum ministerium
meum et omnes nostras actiones nunquam tanti fecerint.
Nam sic in Carolum mihi videntur affecti,
ut non solum excipere sint parati cum forma resipiscentiae,
verum ter sanctissimum sint praedicaturi
et crimina pro insignibus virtutibus commendaturi.
Nam bonus ille senex, sanctus ille vir, alter
ingens Athanasius, quid non pertulit? Fuerunt
qui affirmarent ipsum plus omnibus laborasse ac
aedificasse. Alii contra, nihil sibi esse cum Cardio
ecclesiarum eversore, dissidiorum pâtre, defectionis
autore, qui non solum defecit sed et alios secum
abduxit, ac conatus est abducere. Utinam tam vera
illi dicerent quam hi non recedunt a re. Ego,
quamvis aliud non egissem nisi quod operam obtuli
Cardio, ac ut posset conciliari nonnihil egi, mire
proscindebar quasi fractus ac ecclesiarum negligens,
quod et tu videris taxare, nec ego prorsus eo infitias.
Nam tot et tantas tragoedias ferre non possum,
nec domi ita contendere, tamen modis omnibus
egi hortatu Caroli, quod et ultro destinaram,
persuadere ut possem non sic reiieiendum Carolum,
nec id posse citra culpam ab ecclesia fieri : sed postquam
a pontificiis rediit audiendum esse, ac iuxta
ecclesiae disciplinam excipiendum, nec debere ipsos
moveri si ipse ultro occurrerim ac officiis ipsum
coner demereri; me id iuxta praeceptum Christi
11) Barbarinus.
%