volumnis xxxviii. pars prior. - Archive ouverte UNIGE
volumnis xxxviii. pars prior. - Archive ouverte UNIGE
volumnis xxxviii. pars prior. - Archive ouverte UNIGE
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
389 1539 OCTOBR. 390<br />
memoriis ipsorum praedicare niaxhno studio soliti<br />
sunt), singulari quadam ipsorum sanctimonia velut<br />
extra nos rapiamur, ipsosque sic laudatos tanquam<br />
ob oculos nostros praesentes animo nostro intueri<br />
et suspicere videamur, et ea pium animum quasi<br />
exstasis 51 ) et divorum ceu praesentium admiratione<br />
ut S2 )conseqnitur uteosmens nostra, ut quospraesto<br />
sibi esse et coram intueri videtur, affari etiam incipiat:<br />
quas apostrophas et ethnici scriptores in laudibus<br />
mortuorum fecisse leguntur.<br />
Itaque existimamus sanctos illos patres qui in<br />
suis panegyricis orationibus de divorum laudibus<br />
orationem ad divos converterunt ipsorumque apud<br />
Deum intercessionem rogaverunt, induisisse quum<br />
ardore animi sui in divos quem tam magnificis illorum<br />
laudibus in se ipsis excitabant, tum etiam<br />
more oratorio et susceptae grandiloquentiae, certe<br />
in usum ecclesiae publicum istas appellationes divorum<br />
non transtulerunt, contenu ut ecclesiae Deum<br />
publice orarent sanctorum pro nobis intercessionem<br />
valere. In istis tum suis apostrophis certe perniciosum<br />
exemplum privatis precibus praetulerunt,<br />
quod paulo post et in publicas preces irrepsit. Solenne<br />
enim precibus fuit, in perorationibus orationum<br />
quibus divos celebrabant, minus magnificas<br />
divis ipsis preces offerre. Id quod et apud Gregorium<br />
Nazianzenum et Dionysium etiam videre est,<br />
ut Prudentium et alios taceamus.<br />
Postquam igitur haec res prava posterorum<br />
immutatione in tantam ruinam pietatis et multiplicationem<br />
atque robur manifestissimae anthropolatrias<br />
cessit, nostrum fuerit, ut qui moniti tantis<br />
malis sumus, quidquid ad tantam religionis eversionem,<br />
vel stabiliendam, ubi ea adhuc subsistit,<br />
vel renovandam, ubi submota est, ullo pacto valere<br />
posait, studiosissime adversari tollere et arcere.<br />
Art. 11.<br />
Addebat ad haec Karolus se nullum purgatorium<br />
statuere eoque nee rationem ullam animas<br />
inde liberandi. '<br />
Art. 12.<br />
Proposuit et idem Karolus de precibus pro defunctis,<br />
quibus dicebat ipsis a veteri ecclesia non<br />
remissionem poenarum purgatorii, sed beatam resurrectionem<br />
modo quaesitam esse, quumque haec<br />
omnibus Domino credentibus promissa sit et exspectetur<br />
adhuc nos pro ilia et pro nostris mortuis<br />
orare.<br />
Respondimus: nos non repugnare quin pie optari<br />
queat a nobis, impleri etiam in defunctis rcg-<br />
51) exeidit verbum.<br />
52) ut délendum.<br />
num Christi et regenerationem perfici. At vero<br />
huic rei caeremoniam constituere et publicas in ecclesia<br />
pro peccatis defunctorum preces habere, coenam<br />
Domini celebrare et oblationes offerre, quae<br />
omnia vetus ecclesia factitavit, nescimus quo modo<br />
comprobare liceat. Apostoli enim nihil de eo vel<br />
verbo vel exemplo praecepisse leguntur, sed nee<br />
Moses, per quem Dominus populo suo omnes ritus,<br />
qui religioni quovis modo competere possint, accuratissime<br />
instituit. Luctus quidem suos pro mortuis<br />
priscus populus insignes habuit. Qui illis indubie<br />
defunctis suis resurrectionem precatus est,<br />
attamen abfuit ut publice pro eis ab ecclesia preces<br />
atque sacrifieium figeret, ut Dominus sacerdotes<br />
iusserit a funeribus etiam suorum, nisi ex primo<br />
et secundo gradu proximi essent, prorsus abesse.<br />
Quumque in sacro ornatu essent in Universum nulli<br />
eos funeri, ne parentum quidem, adiungere se passus<br />
est.<br />
Paulus quoque, quum de luctu mortuorum moderando<br />
et ea spe resurrectionis mitigando moneret,<br />
si esse officium caritatis agnovisset publicas preces<br />
facere pro remissione peccatorum impetranda defunctis,<br />
aut saltern pro optata resurrectione, locus<br />
profecto erat peropportunus vel verbulo de eo admonendi.<br />
Maxime quum id quoque ad institutam<br />
de mortuis consolationem non levé momentum habuisset.<br />
Interim autem fatemur, neque id plane pro<br />
nihilo habendum, quod ecclesia primis adeo temporibus<br />
et saeculo Tertulliani, oblationes fecit pro defunctis.<br />
Neque forsan et illud contemnendum quod<br />
est de hac re in historia Macchabaeorum. Sed<br />
iuxta incertum est, an ecclesia ritum hune non indulgentia<br />
quadam carnalis affectus erga mortuos,<br />
vel quadam ethnicorum imitatione potius quam traditione<br />
spiritus sancti susceperit. Neque enim verisimile<br />
est spiritum sanctum adeo nuÛam in omni<br />
scriptura rei huius significationem daturum fuisse,<br />
siquidem officium sit christianae caritatis ab ipso<br />
dictatum. Constat autem ecclesiam Tertulliani tempore<br />
pleraquo observasse in quibus magis humana<br />
se cogitatio quam doctrina spiritus sancti ostentat.<br />
His itaque inter se libratis, ut nolumus impietatis '<br />
damnare veterem ecclesiam, quod mortuis per Christum<br />
remissionem peccatorum et resurrectionem solemniter<br />
et publice oravit, et comitcm etiam verae<br />
precatiönis oblationem pro esuriente et sitiente<br />
Christo adierit, ita nee hodie quemquam impie facere<br />
iudicamus, qui optet suos per Christum dominum<br />
féliciter in regeneratione resurgere. At docere,<br />
esse in officio caritatis, vel publicas vel privatas<br />
pro defunctis preces instituere, quum id nulla<br />
scriptura docet, et cessit ecclesiis tam male, haudquaquam<br />
aguoscimus eis competere, qui restitui<br />
regnum Christi religionisque puritatem prudenter<br />
25*
Change language