volumnis xxxviii. pars prior. - Archive ouverte UNIGE

383 EPISTOLAE 187 384
veritate de poenitentia sua ecclesiae satiafacerent
qui in graviora et manifesta peccata inoidissent, et
audirent a fidelibus pastoribus, ieiunia ilia, vigilias,
accubationes in humo ect. quibus humiliabantur ii
qui in professione poenitentiae erant, esse remédia,
quae peccata, 2S ) quibus, quum vera fide suscjperentur
et fièrent, meritae afflictiones temporales interdum
redimerentur, et futuri lapsus, edomita sic carne et
impetrato spiritu iustitiae robustiore, caverentur,
monebantur ut si quando paria mala admisissent,
quanquam id clam esset ecclesia aut ministris,
paribus item poenitentiae operibus et studiis cuperent
se purgari et contra similes casus confirmari.
Istud autem faciebant libère et sua sponte, non
aliqua ecclesiae lege adacti, sed paterna modo hortatione
invitati, nee quod ita fieri compelleret salutis
nécessitas, sed alliceret certis conscientiis in
re desperata utilitas. Si enim ista observatio habita
fuisset ad salutem hominum necessaria, vel ex illis
demum verbis: 'Quorum remiseritis peccata, ita ut
baptismus et eucharistia in Universum fidelibus
commendata sunt, indubie ecclesia Constantinopolitana
earn non removisset, aut certe D. Chrysostomus,
quod praedecessor eius in inconsulto sustulisset,
qua erat religione, statim restituisset. Sequi igitur
libet veterem et meliorem ecclesiam, quam oonstat
ad occultorum peccatorum, quorum homines apud
tribunal ecclesiae convinci per testes non possunt,
confessionem et satisfactionem paternis exhortationibus
invitasse, non lege aliqua compulisse. Nam
Innocentais III. primus legitur de hac re legem
tulisse in concilio suo Romano quod celebravit anno
Domini 1216.
Nam ut sancti patres nullam eius neccessitatem
feoerunt, sed utilitatem modo ostenderunt, ita nee
nobis fas fuerit affirmare, nullis remitti peccata
posse nisi ea ministris nominatim et in specie confessi
fuerint. Neque ea vocatur veteribus peccatorum
confessio qua homines quid peccarint enarrent, sed
qua se peccasse fatentur et déplorant. Quum enim
publicam f'acerent exomologesin eorum malorum
quae autem ecclesiae non erant nota, ad quid utilis
ftUBset admissorum narratio? Non itaque requirebatur
ut exponerent quid fecissent, sed ut faterentur
se male fecisse et promitterent se deinceps nihil tale
admissuros.
Scimus illud a schola dici solitum, si ab ecclesia
remitti pecoata oportet, cognosci etiam ab ea
oportere, ut ilia sciat quid remittere debeat. Sed
hie paralogismus accidentis est. Oognosci quidem
ab ecclesia oportet quantum tarnen ad eius Cognitionen!
deduoi confessione potest, tum quern pecca-
23) Hie quoque errorem latere manifestum est. Vel deest
verbum.- quae pecoata obliterarent, aut aliquid simile, vel pro :
quae reponenda alia particula, ex. gr. contra.
torum absolvere debet peooasse idque agnosoere, sed
non quid peccarit: nam ad id ut homines percipiant
absolutionem et remissionem in nomine Christi
non requiritur ut ipsi sciant quidnam quavis in re
peccarint, ut nemo etiam id scire potest, sed quod
peccarint in omni vita sua, quod ea etiam vitiositas
ipsis innata sit, ut nunquam possint quod ad ipsos
attinet non peccare, adeo ut semper illis oranda Bit
vis spiritus Christi ad ea quae recta sunt ducentis
et impellentis, et iuxta etiam peccatorum remissio
omnisque salutis fiducia in uno Christo qui nostra
peccata expia vit ponenda. Eo enim valet depravatio
naturae nostrae, ut in his quoque factis, quae acti
spiritu Christi bene agimus, legi tarnen non satisfaciamus
et peccatum semper admisceamus: quapropter
Dominus ipse nos docuit continenter orare:
remitte nobis débita nostra.
Art. 7.
Referebat ad ista Carolus: quum tamen ad remissionem
peccatorum requiritur agnitio peccatorum
et maxime quae 24 ) peccata sint quae admisimus,
earn agnitionem acriorem utique fore, si in singulis
etiam male admissia consideretur quantum sit peccatum
quantumque mali perpetratum. Deinde (lignum
quoque esse ut veniam pro quolibet delicto, cuius
conscientiam habere possimus, a Domino oremus:
proinde posse etiam singula utiliter ministris indicari,
ut ilia ex lege quam graviter peccatum sit
doceant, et ad agnoscendum eo plenius, et ad expetendum
eo ardentius Christi beneficium excitent.
Ad quae respondimus, et in nostris ecclesiis
doceri, ne homines quae prave faciunt dissimulent,
et ut pro singulis etiam peccatorum, quoad fieri
potest, veniam a Domino orent, at ut immorentur
diu in consideranda gravitate cuiusque peccati pro
se et ex suis circumstantiis et velle inde poenitentiam
excitare et augere, non doceri, ut id nec veram
nec salutarem poenitentiam vel suscitât vel auget,
si vel libidinem peccandi revocat, vel legalem modo
poenitentiam, quae fiduciam somni 26 ) sui trahit,
ingerit, autem 26 ) certe etiam ad perniciosam desperationem
impellit. Quocirca ita nos de MB homines
docere. Primum si quid peccarint, quamlibet id
minutim videant, ne id contemnant, si 27 ) ex eo per
legem Dei quod malum sit cognito, statim sese
immittant in considerationem radicis peccatorum,
unum 28 ) et id quod tantum admisisse se dolent,
et omnia alia suppullulant, et perpendant quaenam
ilia et quanta sit: earn vero raaicem docemus vere
24) vox dubia.
25) sic-
26) aut (?)
27) sed (?)
28) Sensus postulare videtur: ex qua et id unum ....