volumnis xxxviii. pars prior. - Archive ouverte UNIGE

205 1538 ITJN. 20S
dentioribus argumentas quam ut elabi posset: novi,
inquit, levitatem et inconstantiam Testram plus satis:
nam in conventu asserebatis vos fuisse Lausannae
8 ) paratos nobis in duobus cedere capitibus,
in tertio duntaxat restitisse, quum illio ne tantillum
quidem concedere volueritis nobis, imo ne audire
quidem nos sustinuistis. Quid ergo? dicebamus.
Annon meministi placidissime inter nos fuisse actum,
et de feriis tantum haesisse controversiam?
Haec omnia quum esse falsa iactaret, Erasmum appellavimus,
qui interfuerat. Ille quidem assensus
est nobis, sed non potuit tarnen cohiberi, quin audacius
adhuc pergeret. Legatus qui praefuerat synodo
9 ) testimonium certissimum nobis reddebat, addebatque
se non dubitaturum, Tel coram diacosiis 10 )
illius mendaciis reclamare, si vellemus. Ille tamen
perfricta fronte nihilominus negare ad extremum
institit. Ergo spe omni proiecta descendimus. Ubi
Tentum est in Tiam publicam rogavit Sébastianus
an Terum putaremus quod narrabatur a quibusdam,
tantam esse in certis fratribus severitatem ut eos
lupos Tocarent et pseudoprophetas qui in locum
nostrum irrepsissent: respondimus, nostrum non
esse aliud de ipsis iudicium. Ergo, inquit, eodem
iure damnabimur qui eiecto Megandro hic consistimus.
Negavimus eandem esse causam, et rationes
reddidimus cur non possemus de lupis illis clem entras
sentire. Hinc cognoscite, qualemcunque praetextum
captasse quomodo se a nobis explicaret.
Extemplo enim post auditam illam vocem totam
causae nostrae actionem eiuravit, quum antea nihil
non facturum se recepisset. Supererat solus Erasmus,
qui tametsi bona fide in negotium, nostrum
incumbebat, non tamen multum valebat aliis renitentibus.
Aliquot post diebus in senatum sumus
admissi, ac ter una hora revocati, ut ab articulis
nostris discederemus. Volebamus enim ut ordine
legitimo ' ') reciperetur ab ecclesia conformitas. Senates
Tolebat, ut quasi iam receptae staremus. Recepta
autem fuerat a paucis seditiosis eodem décrète,
quo in Rhodanum praecipitari nos oportebat:
maluimus tamen postremo ad extoemas quasque
conditiones descendero, quam permittere ut per
nos stetisse putarent boni viri quominus aliquid
effectum esset. Factum est senatus consultum, ut
legati duo nos ad quartum usque urbis 12 ) lapidem
deducerentj tunc praeirent ad reditum nobis confi-
8) Buehat, IV. 452 ss.
9) Lausannensi puta, nam Turici JBernae legatus praesidem
non agebat.
10) *'. e. ducentis (Conseil des Deute-Genis"). H. dioecesiis.
11) scilicet auditis ministris et non ut factum erat solius
magistratus et tumultuantis plebis autoritate.
12) Genevae seil. — Caeterum vide supra N. 117. 118
et quae ibi annotavimus.
ciendum: quem si obtinuissent, nos inducerent in
urbem, ac restituendos in ministerium curarent.
Quia nobis minime satisfiebat. rursum nobis senatum
dari postulavimus. Ingressi ostendimus, id ex
eorum facto consequuturum quod maxime Terebamur,
nempe nos Tisum iri per culpae deprecationem
restitutes. Conquesti etiam sumus, nullum ex ministris
adiunctum esse legationi. NoTum ergo senates
consultum factum est, ut recta in urbem deduceremur
a legatis, ao principio locus dicendae
causae nobis impetraretur, ut demum reddita functionis
nostrae ratione, si nos nihil deliquisse constaret,
restituèrent)ur. Dati sunt praeterea nobis
Erasmus et Viretus. Iam unum milliare ab urbe
aberamus, quum obviam prodiit nuncius qui ingressum
interdiceret. Tametsi praeter fas et politeiam
id fiebat, consilio tamen legatorum obtemperaTimus:
alioqui eramus secure perrecturi nisi illi constantius
refragati nobis fuissent. Atque in eo quidem optime
vitae nostrae consultum est. Nam postea constitit,
non procul moenibus collocatas fuisse insidias:
in ipsa autem porta considebant armati Tiginti gla^diäteres.
,8 ) Cognitionem ad plebem esse reTOcandam
uterque senates pronunciaTit. 14 ) Illic tanta
gravitate Ludovicns Ammanus alter legatus et Viretus,
qui Erasrni ac suo nomine loquebatur, causam
tractarunt, ut flecti multitudinis animi ad aequitatem
Tiderentur: donec illis egressis unus ex
pracsidibus senatus articulos nostros recitare coepit,
quanta potuit invidia, quibusdam etiam illi succinentibus.
Ita enim conTenerat, ut illo recitante ad
inflammandos plebis animos acclaûiarint. Tria duntaxat
habuerunt quae carperent ad conflandum nobis
odium: quod ecclesiam GeneTensem vocabamus
nostram, quod sine praefatione honoris Bernâtes suô
nomine appellaremus, quod excommunicationis faceremus
mentionem. li ) Ecce, inquiunt, ut ecclesiam
ausint Tocare suam. quasi in eius possessionem iam
venerint. Ecce, ut principes ipsos superbissime contemnant.
Ecce, ut ad tyrannidem aspirent. Quid
enim est excommunicatio quam tyrannica doininatio?
Videtis quam friTolae fuerint et nugaces calumniae:
nam excommunication em dudum receperant,
cuius nomen tune adeo exhorrebant. Valuerunt
tamen illa flabella ad accendendos in rabiem omnium
animos. Decreverunt potius moriendum, quam
ut ad reddendam rationem audiremur. Articulos
quidem attulerant legati, sed cum hoc mandate, ne
ante ad populum promulgarent quam ipsi adessemus,
13) Si hic non falsis imaginibus et spectris luditur vir
bonus, saltern gladiatores isti non a senatu missi esse poterant,
contra ius gentium in clientes sociorum impetum ut facerent.
14) Gesta sunt haec diebus 22. 23. 24. Maii, in senatu,
d. 26. coram plèbe.
15) Art. II. et IX.