volumnis xxxviii. pars prior. - Archive ouverte UNIGE

•
259 CONSHJA. 260
voluntas, ut ilU vos submjttatis, quam ut fraena laxetis
vestris affectibus. Nam et infidelium olim
exemplum hie nobis incutiat pudorem oportet. Utcunque
enim illi non earn reverentiam' adhibuerint
in suis super8titionibus, quae a nobis praestanda
est in sacramentis : hoc tarnen habuerunt pro confesso,
ab illis arcendos esse quicunque aliquo orimine
polluti censerentur. Quum vero coena Do-
,mini alicui interdicitur, ne se perpetuo excludi
existimet, neque coniici in desperationem, sed hoc
fieri ut sese deiiciat, utque alii per ilium discant.
Quum igitur hoc totum Dei verbo praescribatur,
petimus a vobis per Dominum, ne vos subiicere
pudeat rei de qua compertum habetis quam recta
quamque sancta sit. Non est etiam nobis dubium,
esse apud vos 'delectos homines et constitutos ad
corrigenda scandala, ad monendos qui peccaverint,
atquo illos agnoscendos qui sese honeste gerunt.
Qui autem ad ea nnraera vocantur, earn humanitatem,
eamque inodërationem prae se ferre debent, ne
censurae praetextu quis infametur, aut prematur car
Jumniis, falsis delationibus aut suspicionibus. Atque
hoc attingimus nominatim, ut ita admittantur
quae fient admonitiones, ut is ad quern pertinebunt
audiatur etiam si quam excusationem habeat, ne
âperiatur fenestra detrahendi et molestia afliciendi
innocentes. Sic igitur expediet aliquem pro officio
deferri apud seniores, ut delato sese purgare liceat:
ac si innocens comperiatur, delator seorsim corrigatur
ut minus circumspectus: sin vero malus animus
ad delationem calumniosam ipsum impulit, illud
esset plane intolerabile. Vestrum est autem
orare Dominum, ut quos ad istud munus elegistis,
illos spiritu suo regat cum vera prudentia, mansuetudine,
zelo, rectitudine. Vos vero ipsos sinite fraenis
illis contineri, quibus omnes opus habemus: et
quorum est inspicere in alios, primi illi et corrigantur
et castigentur.
Inter alia vitia quae multi sibi condonart vellent,
unum est: nempe ut liceret ipsis bénéficia ilia
papatus quae vocant retinere, vel de illis negotiari.
Quod omnino extra disceptationem damnandum est.
Crimen est enim quod christianismo diserte répugnât,
si quis se talibus sacrilegiis contaminet. Alteram
est non tanti momenti in speciem, offerre
nempe infantes ad baptismum papisticum, aut prosequi
fanera mortuorum. Atqui ubi illi, qui hoc
sibi licere aut non imputari volunt, serio se ipsos
excusserint, ac Deum iudicem sibi posuerint ante
oculos, facile in se ipsos ferent sententiam. Satis
enim est notum vobis, quam foedis et detestandis
superstitionibus, adeoque meris Satanae ludicris
foedatus sit baptismus in papatu, ut quisquis offert
illic infantem, polluât ipsum quantum in ipso est,
non autem benedictionem Domini ipsi procuret.
Participare etiam precibus quae fiunt pro mortuis,
hoc non aliud esse potest, quam tantandem derogare
unico Christi Domini nostri saorifioio, quando purgatorium
solis humanis'satisfactionibus nititur. Videte
igitur an illud sit excusabile, et an, ubi quis
ita scandalizayerit ecclesiam, dissimulari debeat, auf
pro levi delicto tolerari: ac non potius earn reprehensionem
mereatur, quae ilium moneat, at sit
cautior in posterum, cui tale aliquid acoiderit. Soimus
in quibus versemini angustiis, ac vobis quoque
pro caritatis officio condolemus: sed quia nihil iuvaret
a nobis absolvi, sinite in vos potius ex Dei
verbo ferri sententiam, ut totum istud vestro bono
et saluti cedat.
Audimus aliud inter vos disceptari: nempe an
liceat ouiquam ingerere sese ad praedioationem eo
loci ubi ecclesia reformata exstet, etiamsi ab eoolesia
hoc ratüm habitum non sit. Atque ut quis ita
se gesserit, an etiam liceat ad ilium audiendum
venire. Hie autem oramus ut diligenter attendatis,
uteunque Dominus inter vos corpus aliquQd ecelesiae
constituent, inde non sequi, multa non esse toleranda
in âuxÇfa publica quae istic adhuc viget,
quae in ecclesia bene constituta ferenda non essent.
Non loquimur de illis actionibus, in quibus peccatur
in Deum, quaeque ipsius verbo repugnant. Sed
quum miseri papistae sint ut oves dispersae, ubi
Dominus excitât certos homines, qui illos ex dissipatione
colligant, tantum abest ut talem opem illis
oblatam impedire ipsi debeamus, ut potius eo casu
nobis usurpandum sit illud Domini, ut habeamus
pro nostris turn, qui non sint adversum nos (Luc.
9, 50). Quia hic non agitur de munere pastoris,
sed tantum de illius opera, qui ita docet, ut sehsim
ad Christum adducat qui erant prius dispersi.
Non agitur etiam de ordine perpetuo: sed de medio
quodam extraordinario, quo Dominus utitur in
confusione papatus. Recordamini etiam illius apostoli
sententiae, quod qui non sunt ecclesiae domestici,
ipsius regulae et statutis non sint subiecti
(1. Cor. 5, 12). Observandum denique quod alibi
tradit idem apostolus, offerri nempe gaudii materiam,
ubi evangelium promovetur, etiamsi hoc per
occasionem fiat (Philip. 1, 18). Quamobrem nobis
non videtur interdicendum fidellbus ab istorum
praedicatione, modo illic exstet proba et pura doctrina:
absit autem precatio omnis superstitiosa, aut
quaevis alia mixtura. Neque tameh hoc eo pertinet,
ut inde occasionem captent subducendi se a coetu
ordinario, aut etiam segnius conveniendi ad ordinarium
pastorem audiendum.' Incitandi sunt potius
et confirmandi ad tenendum ordinem, in quern ipsos
semel introduxit Dominus. Ac proinde attendee
vobis, ne circumveniamini ab illi« qui obliqua
via tentant abducere oves a grege, ut a
pastu ordinario aliénas reddant Interea si qui illos
adeunt non curiositate quadam illeoti, neque